مدیریت بحران، ضرورت ها و الزامات

یکی از ویژگیهای مهم جهان امروز بروز ناپایداری ها و تغییرات شدید و گسترده در نظامهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و اداری می‌باشد. بروز بحران در سازمان‏های فعال اجتماعی پدیده‏ای حتمی است که به مقتضای زمان ظاهر می‏شود و هر از گاه با شکلی جدید سازمان را از وجود خود متاثر می‏سازد. اما آنچه از پیدایش بحران مهمتر است، مدیریتی منطقی برای‏ تبدیل آن به فرصت است. بحران در قاموس مدیریت غالبا مفهومی منفی را به ذهن متبادر ساخته و کمتر نوشته‏ای است که در آن، بحران به عنوان عاملی مثبت توصیف شده باشد. نگرش سنتی به مدیریت بحران، براین باور بود که مدیریت بحران یعنی فرو نشاندن آتش؛ به این معنی که مدیران بحران در انتظار خراب شدن امور می‌نشینند و پس از بروز ویرانی، سعی می‌کنند تا ضرر ناشی از خرابیها را محدود سازند. ولی به تازگی نگرش به ‌این واژه عوض شده است. براساس معنای اخیر، همواره باید مجموعه‌ای از طرحها و برنامه‌های عملی برای مواجهه با تحولات احتمالی آینده در داخل سازمانها تنظیم شود و مدیران باید درباره اتفاقات احتمالی آینده بیندیشند و آمادگی رویارویی با وقایع پیش‌بینی نشده را کسب کنند؛ بنابراین، مدیریت بحران بر ضرورت پیش‌بینی منظم و کسب آمادگی برای رویارویی با آن دسته از مسائل داخلی و خارجی تاکید دارد که به طور جدی شهرت، سودآوری و یا حیات سازمان را تهدید می‌کنند. در این مقاله در ابتدا به معرفی بحران، بحران سازمانی سپس مدیریت بحران و عوامل مؤثر در بحران سازمانی، الگوها، الزامات آن و در پایان به جمع بندی و ارائه پیشنهادات می پردازیم.

Keywords:

بحران سازمانی , مدیریت بحران , سازمان , مدیریت , الزامات مدیریت بحران