حسین حاتمی نژاد - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
سرور خداپرست - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
سیدعمادالدین هاشمی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

پدیده شهرنشینی، با پیشینه ای دیرپا، با آینده ای پیچیده تر از امروز روبرو است. پیش بینی ها حاکی است تا سال ۲۰۳۰ بیش از ۶۰ درصد جمعیت جهان در شهرها ساکن خواهند بود. گسترش شهرنشینی در جهان سبب بروز مشکلاتی چون آلودگی های محیط زیستی، ناکارآمدی زیرساخت ها، فرسودگی محلات و ناهنجاری های اجتماعی و اقتصادی شده است. مقابله با این چالش ها بدون اجرای نوآوری های تکنولوژیک، به ویژه در شهرهای بزرگ ناممکن است. شهرها در حال تغییر و تحول هستند و با گسترش تکنولوژی به سوی هوشمند شدن پیش می روند. پس باید راه حلی را یافت تا در ابعاد اجتماعی، اقتصادی، کالبدی، مدیریتی و محیط زیستی شهرها در کنترل بشر و در جهت حفظ منافع او و ارتقاء کیفیت زندگی باشند و بتوان آن ها را برای آینده مدیریت و برنامه ریزی نمود، زیرا با سهل انگاری و غفلت ممکن است وضعیت نسل های کنونی و آینده به خطر بیفتد. با توجه به ماهیت موضوع، رویکرد حاکم بر این پژوهش از نوع تحلیلی- تفسیری است و به منظور گردآوری اطلاعات موردنیاز پژوهش از روش کتابخانه ای- اسنادی استفاده شده است. نتایج تحقیق حاکی است که شهر آینده مقهور تکنولوژی و بسط روابط سرمایه داری جدید با یک دیدگاه نئولیبرالیسم است. شهر آینده شهر هوشمند است ولی وفادار به آرمان های انسانی نیست بلکه در اختیار شرکت هایی است که با ایجاد رقابت نابرابر فضایی بر مبنای دانش و قدرت بر سرنوشت مردم حاکم هستند. داده سازی و سایبرنتیک بودن انسان ها از جمله خطراتی هستند که انسان ها را در شهر آینده تهدید می کند و افزایش نقش و مشارکت مردم و اعمال حکمروایی خوب شهری از جمله راهبردهای حل معضلات شهر آینده هستند.

شهر هوشمند، شهر آینده، توسعه دیجیتال، آینده، سایبورگ.