سیدعلی علوی - دانشیارجغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران.
سمیرا حیدری - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران.

امروزه در جهان، "شهرها" بستر اصلی سکونت و فعالیت در مناطق شهری هستند. هجوم جمعیت و فعالیت ها" به کلان شهرها، بافت های مناطق شهری را ازلحاظ" اقتصادی و اجتماعی و کالبدی" دچار فرسودگی نمودند. در همین راستا پژوهش حاضر به سنجش میزان زیست پذیری کالبدی منطقه ۱۴ تهران، می پردازد. در نوشتار حاضر با روش توصیفی و تحلیلی و با استفاده از مدل تحلیل سلسله مراتبی ۱۳ زیر معیار برای بررسی عوامل موثر بر زیست پذیری محدوده در رابطه باهدف تحقیق استخراج شد جهت وزن دهی به هرکدام از این عوامل و پارامترها با توجه به اهمیتی که در زیست پذیری کالبدی خواهند داشت از مدل کوپراس با استفاده ازنظرات کارشناسی برای تعیین وزن های نهایی و ارجحیت نسبی معیارها استفاده گردید در بین ۱۳ زیر معیار نقش تراکم خانوار در واحد مسکونی، دسترسی به پارک و فضای سبز، دسترسی به ایستگاه های بی آرتی از دیگر عوامل در زیست پذیری مهم تر در نظر گرفته شد؛ بنابراین بین این سه معیار و زیست پذیری ارتباط معناداری وجود دارد، برای اعمال وزن های به دست آمده در مدل فوق و اعمال آن ها بر لایه های تهیه شده از نرم افزار ARC GIS استفاده شد. با استفاده از این نرم افزار مدل نهایی جهت پهنه بندی زیست پذیری کالبدی منطقه تهیه گردید نتایج ارزیابی ها نشان می دهد که: با توجه به توزیع آماری این پهنه بندی بر اساس مساحت _درصد و رتبه بندی محلات؛ درمجموع ۴۵ درصد از بافت این منطقه اازنظر زیست پذیری در وضعیت متوسط و تنها محلات نبی اکرم، تاکسیرانی، آهنگ غربی دارای زیست پذیری بسیار بالایی هستند. در پایان پیشنهاد هایی برای بهبود وضعیت زیست پذیری محدوده ارائه گردید.

زیست پذیری، زیست پذیری کالبدی، بافت فرسوده، توسعه پایدار.