مهرنوش رفیعی زاده - کارشناسی روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی دانشگاه فرهنگیان پردیس شهید رجایی اصفهان

اوتیسم به عنوان یکی از اختلالات توسعه ای معروف است که بر توانایی ارتباطی و اجتماعی افراد تاثیر می گذارد. این اختلال طیفی، تنوع گسترده ای از نشانه ها و علائم را در خود جای داده و به افراد در میانه های مختلفی از طیف اوتیسمی تحت عنوان "کودکان با اوتیسم" شناخته می شود. یکی از جنبه های مهم در مدیریت و بهبود کیفیت زندگی این افراد، استفاده از درمان های ارتباطی مناسب است. این درمان ها با تاکید بر بهبود مهارت های ارتباطی، تعامل اجتماعی، و توانایی های تفکری کودکان، به آنها کمک می کنند تا در جامعه بهتر تطابق یابند و زندگی بهتری داشته باشند. با توجه به ویژگی های منحصر به فرد کودکان با اوتیسم و تنوع گسترده در نیازهای آنها، مسئله اصلی مورد بررسی در این مقاله، تحلیل انواع درمان های ارتباطی برای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم است. این تحلیل به منظور بهبود فهم عمیق تر از رویکردهای درمانی مختلف استفاده شده در مورد افراد طیف اوتیسمی انجام می شود.مطالعه و تجزیه و تحلیل مفهوم درمان های ارتباطی به افراد اوتیسمی به عنوان یکی از گروه های مهم درمانی، به ما این امکان را می دهد تا بهترین راهکارها و تکنیک ها را برای بهبود کیفیت زندگی این افراد شناسایی کنیم. در این راستا، برخوردهای تخصصی و چند رشته ای از جنبه های مختلف ارتباطی و توانمندسازی کودکان با اوتیسم مورد بررسی قرار می گیرد. همچنین، معضلات و چالش های موجود در ارائه درمان های ارتباطی برای این گروه افراد نیز مورد ارزیابی قرار می گیرد. به عنوان مثال، نوع و میزان تطابق این روش ها با نیازهای و ویژگی های هر کودک اوتیسمی یکی از مسائل حیاتی در این حوزه می باشد. در نهایت، اهمیت این تحقیق در ارتقاء کیفیت زندگی افراد طیف اوتیسمی و کمک به ایجاد رویکردهای درمانی مناسب تر و موثرتر برای آنها است. به عبارت دیگر، این مقاله سعی دارد تا به عنوان یک منبع مرجع برای افراد و حرفه ایان در زمینه درمان کودکان با اوتیسم و همچنین تحقیقات آتی در این حوزه عمل کند.

اختلال طیف اوتیسم، کودکان، رویکرد درمانی، درخودماندگی، اختلال ارتباطی