زهرا احمدی پور - دکتری جغرافیای سیاسی، استاد گروه جغرافیای سیاسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه تربیت مدرس
حسین امیرابراهیمی - دانشجوی ارشد جغرافیای سیاسی، دانشگاه تربیت مدرس
محمد رودی بیدگلی - دانشجوی ارشد جغرافیای سیاسی، دانشگاه تربیت مدرس

فرایند تقسیمات کشوری ناظر برارتباط و اتصال فضاهای طبیعی است که بستر اشتراکات انسانی را در فضای جغرافیایی مشابه فراهم میسازد.این پیوستگی بر مبنای عوارض طبیعی ؛ اشتراکات انسانی را از پایداری زمانی برخوردار می کند و روابط و کنش های درون فضایی راشکل می دهد.تنوع و تعداد پژوهش های صورت گرفته در خصوص کارکردها؛متغیرها ؛کارایی و فرایندهای مرتبط با نظام تقسیمات کشوری در ایرانحاکی از مهم بودن موضوع برای جامعه علمی جغرافیای سیاسی ایران است. در این پژوهش ۳۱ مقاله منتشر شده در بازه زمانی ۱۳۹۰ تا۱۳۹۹ در فصلنامه های ژئوپلیتیک؛پژوهش های جغرافیای انسانی؛پژوهش های جغرافیای سیاسی؛برنامه ریزی و آمایش فضا و برنامه ریزیمنطقه ای مورد ارزیابی قرار گرفت.نتیجه ارزیابی نشان داد که تمرکز اصلی بر متغیرهای عواملی مانند :کیفیت الگوی مدیریت سیاسی فضای ملی، تغییرات مرزها و محدودههای تقسیمات کشوری، عدم همگنی و تجانس طبیعی و فرهنگی واحدهای تقسیماتی، توسعه نامتوازن واحدهای سیاسی- اداری، نقشآفرینی پدیده جغرافیای قدرت و حمایت، رقابت های محلی، حوزه بندی های انتخاباتی، حس مکانی واحدها و تاثیرات هویتی ناشی از آن،اشکال و اندازه نامتوازن واحدهای تقسیماتی، اختلافات مرزی و مسائل زیست محیطی؛ امنیت و توسعه؛فرایند تبدیل روستاها به شهر؛نابرابری های فضایی مناطق مرزی و مرکزی و ... صورت گرفته است.پیشنهادها و راهکارهای ارائه شده در مقالات نیز با تمرکز بر کاهش ظرفیت های منازعه ای بین سطوح تقسیمات کشوری و واحدهایتقسیمات کشوری،بیان شده اند.

نظام تقسیمات کشوری، سازماندهی سیاسی فضا، مدیریت سیاسی فضا، آمایش سیاسی فضا، برنامه ریزی