بی بی فاطمه حقیرالسادات - گروه علوم زیستی، دانشکده علوم وفنون نوین، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
سمیرا نادری نژاد - گروه مهندسی بیوتکنولوژی و داروسازی، دانشکده مهندسی شیمی ، پردیس دانشکده های فنی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
قاسم عموعابدینی - گروه مهندسی شیمی، دانشکده فنی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
فاطمه منتظری - گروه ژنتیک مولکولی، دانشگاه شهید چمران، اهواز، ایران
بهروز زندیه دولابی - گروه زیست شناسی سلولی مولکولی و آناتومی کاربردی، مرکز تحقیقاتی آکتا، دانشگاه UVآمستردام، هلند

مقدمه و هدف: در پژوهش حاضر فرمولاسیون لیپوزومی پگیله حاوی دوکسوروبیسین به منظور بررسی اثر شارژ سطحی بر روی سمیت سلولی سنتز شد.   مواد و روش­ها: فرمولاسیون لیپوزومی دوکسوروبیسین حاوی DPPC، Cholesterol و DSPE-mPEG به همراه مقادیر مختلف فسفولیپید کاتیونی DOTAP < /span> (صفر، ۵/۲ و ۲۰ درصد) به روش گرادیان pH تهیه شد. نانو ذرات تهیه شده از جهت درصد بارگذاری دارو، سایز ذرات، شاخص پراکندگی، رهایش دارو ۴۸ ساعته و شارژ سطحی مورد ارزیابی قرار گرفتند. هم­چنین اثر سمیت دوکسوروبیسین آزاد و محصور شده بر رده سلولی Saos-۲ مقایسه شد.   نتایج: درصد بارگذاری دارو برای هر سه فرمولاسیون بالای ۸۲ درصد است. فرمولاسیون­ها به صورت مونو دیسپرس می­باشند و سایز ذرات با کاتیونی شدن کاهش یافته است. پتانسیل زتا از ۲۳- تا ۴/۲۲ + متغیر بوده و در مدت زمان ۴۸ ساعت، ۴۳ درصد از دارو از لیپوزوم آزاد گشته است. سمیت سلولی دوکسوروبیسین با کپسوله کردن افزایش یافته است. افزایش فسفولیپید کاتیونی باعث کاهش زنده­مانی سلولی شده است. افزایش سمیت دارویی برای دوکسوربیسین محصور در لیپوزوم کاتیونی هم به خاطر بیش­تر آهسته رهش بودن سامانه و هم به خاطر سمیت ایجاد شده توسط DOTAP < /span> در ساختار است.   نتیجه گیری: سمیت دوکسوربیسین با محصورسازی درون لیپوزوم افزایش می­یابد. این افزایش برای دوکسوربیسین محصور شده درون لیپوزوم کاتیونی بیش­تر است.

سرطان استخوان, سمیت سلولی, دوکسوروبیسین, لیپوزوم, رده سلولی Saos-۲