الهام ولایتی - دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد یاسوج، دانشگاه آزاد اسلامی،یاسوج، ایران.
محمدهادی خالقزاده - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد یاسوج، دانشگاه آزاد اسلامی، یاسوج، ایران.نویسنده مسئول: m.h.khaleghzadeh@iauyasooj.ac.ir
جلیل نظری - استاد گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد یاسوج، دانشگاه آزاد اسلامی، یاسوج، ایران.

مفاهیم رمزی و نشانه­های نمادین، همواره، در ادبیات عرفانی برای بیان اندیشه و عقاید عرفانی به­کارگرفته­شده­اند. با بررسی متون تاریخی و ادبی درمی­یابیم که شیر، از جمله حیواناتی بوده که در فرهنگ­ها و تمدن­های باستانی و هم ادبیات عرفانی جنبه نمادین و رمزی داشته و برای دست­یابی به مفاهیم دیگر از ترکیب این نماد با عناصر نمادین دیگر بهره­برده­اند. پژوهشگر در این مقاله به ­دنبال جواب این سوال است که شیر در ادبیات عرفانی در چه موضوعاتی به­عنوان نماد به­کاررفته­است؟  هدف از نگارش این مقاله بررسی مفهوم نمادین شیر در آثار عرفانی است که به روش تحلیلی- توصیفی و به شیوه کتابخانه­ای از طریق گردآوری اطلاعات کتابخانه­ای و اسنادی صورت­گرفته­است. حاصل پژوهش نشان­می­دهد که واژه شیر علاوه بر این که در ادبیات حماسی و غنایی کاربرد  نمادین فراوانی دارد، در ادبیات عرفانی نیز عارفان از واژه شیر در نمادهای حق، نفس اماره، مردان حق، جان و ... بهره­برده­اند.

نماد و رمز, ادبیات عرفانی, شیر