ایرج تیموری - دکترای جغرافیا و برنامه‎ریزی شهری، دانشگاه علامه‎ی طباطبایی
احمد پوراحمد - استاد دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران
لیلا حبیبی - دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه‎ریزی شهری، دانشگاه تهران
فاطمه سالاروندیان - دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه‎ریزی شهری، دانشگاه تهران

انسان می‎تواند با تکنولوژی موجود، طبیعت را مقهور اراده و خواست خود کند؛ ولی در صورت استفاده‎ی نامناسب و مهارنشده از طبیعت، موجب تخریب و بر‎هم‎خوردن تعادل اکوسیستم خواهد شد. آنچه به‎عنوان تخریب محیط زیست از آن یاد می‎شود، نتیجه‎ی برنامه‎ها و سیاست‎های نادرست در مدیریت سرزمین است و نمونه‎ی بارز این مساله، دریاچه‎های طشک و بختگان است. با احداث سد‎های مخزنی (سدهای درودزن و سیوند) و برداشت بی‎رویه از آب رودخانه‎های کر و سیوند برای مصارف کشاورزی، شهری و صنعتی، رژیم آبگیری طبیعی دریاچه‎های طشک و بختگان دچار اختلال‎شده و این امر سبب‎شده این دو دریاچه در فصول مختلف سال، دوره‎های خشک و بدون آب را سپری کنند. این درحالی است که این دو دریاچه، جزء مناطق تحت حفاظت سازمان محیط زیست کشور بوده و طرح‎هایی که در بالادست برای برداشت آب به‎اجرا درمی‎آید، بدون توجه به حفظ حیات دریاچه‎های طشک و بختگان انجام می‎شود. در صورت عدم تعلق حقابه زیست‎محیطی به این دریاچه‎ها، اکوسیستم منطقه به اکوسیستم کویری تبدیل خواهد شد. این مقاله قصد دارد تا آثار سوء ناشی از احداث سدهای فوق را در تغییر چشم‎اندازهای جغرافیایی نشان دهد و سپس به بررسی نقش و اهمیت سیستم اطلاعات جغرافیایی، در برآورد نیاز آبی دریاچه‎ها بپردازد. برای این کار با استفاده از تصویر ماهواره‎ای ETM+ و ترکیب باند‎های (۷- ۵-۲)، سطح دریاچه با توجه به عمق و با استفاده از تکنیک C- میانگین فازی به هفت طبقه دسته‎بندی شد. درنهایت با استفاده از تابع Cut / fill در محیط GIS مشخص شد که حجم آب مورد نیاز سالانه برای پرشدن کل سطح دریاچه، ۱۵۹۲ میلیون مترمکعب است.

دریاچه‎های طشک و بختگان, سیستم اطلاعات جغرافیایی, طبقه‎بندی C میانگین فازی, منطق فازی