ارشیا شهبازی - ۱- کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری

اقدامات انسانی و بلایای طبیعی اتفاق افتاده در سال های اخیر بیانگر این موضوع است که شهرها و افراد به صورت فزاینده ای آسیب پذیرتر شده و تهدیدات نیز افزایش یافته اند. آنچه که امروزه، سبب توجه به سوانح شده است، تخریب و زیان های ناشی از سوانح بر محیط سکونتگاه های انسانی و ازجمله شهرها است. به بیان دیگر پاره ای از عوامل خارجی، که به طور مستقیم بر چرخه های طبیعی تاثیر گذارده سبب تشدید سانحه خیزی گردیده اند. بلایای اتفاق افتاده در سالیان اخیر بیانگر این موضوع است که جوامع و افلراد به صورت فزاینده ای آسیب پذیرتر شده و ریسک ها نیز افزایش یافته اند. با اینحال، کاهش ریسک و آسیب پذیری اغلب تا بعد از وقوع سوانح نادیده انگاشته می شوند. تاب آوری یک رویکرد جدید در جهت ایجاد جامعه ی انعطاف پذیر در برابر مخاطرات طبیعی به شمار می رود. تاب آور نمودن شهرها در برابر این مخاطرات به منظور کاهش آسیب پذیری و مدیریت ریسک سوانح امری لازم و ضروری است. مطالعه ی تاب آوری شهرها در مقابل زلزله از الزامات برنامه ریزی کاهش خسارات جانی و مالی زلزله در شهرهاست چرا که در سرتاسر جهان، کشورها به طور گسترده ای در حال شهری شدن می باشند. مطابق با گزارش سازمان ملل، بیش از ۵۴ درصد جمعیت جهان در مناطق شهری زندگی می کنند. با پیش بینی صورت گرفته از سوی سازمان ملل احتمال می رود تا سال۲۰۵۰ حدود جمعیت جهان در شهرها زندگی کنند و این مسئله به این معناست که مناطق شهری به مکان اصلی بسیاری از مخاطرات احتمالی تبدیل خواهد شد. افزایش سریع جمعیت، کمبود منابع و مدیریت نادرست آن باعث شده است که مخاطرات طبیعی بیش از پیش به عنوان یک عامل مهم تهدید کننده جوامع بشری مطرح شود و در سال های اخیر به یکی از بزرگترین دغدغه های بشر تبدیل شده است. گزارش سالانه صلیب سرخ جهانی در سال ۲۰۱۰ نشان می دهد که بیش از نیمی از جمعیت جهان در شهرهایی که خطرات آن بالاست زندگی می کنند. هدف پژوهش حاضر واکاوی مفهوم تاب آوری با تاکید بر سوانح طبیعی (زلزله) است که از لحاظ نوع تحقیق کیفی و روش گردآوری آن مطالعات کتابخانه ای است.

تاب آوری، سوانح طبیعی، زلزله