سید مجید نادری - عضو هیات علمی دانشگاه ازاد واحد تهران غرب
امیرعباس سعیدی - دانشجوی فوق لیسانس برنامه ریزی شهری

امروزه اندیشمندان یکی از راه های رسیدن به توسعه پایدار شهری را داشتن شهر سالم بر می شمارند. شهر به عنوان عالی ترین نمود تمدن بشری، نقش بنیادینی در ایجاد زندگی خوب برای تمام شهروندان را دارد و با تمامی فعالیت های انسانی با کیفیت زندگی، سلامت، و سلامتی ارتباط نزدیکی دارد. رشد جمعیت در شهر و گسترش بی رویه شهرنشینی در خلال قرن بیستم موجب مطرح شدن مقوله سلامت گردید. این رشد روز افزون جمعیت در مناطق شهری جهان، امروزه به عنوان یکی از واقعیات نظام برنامه ریزی پذیرفته است و تلاش می شود از این واقعیت نه صرفا به عنوان یک تهدید، بلکه به عنوان یک فرصت جهت هدایت برنامه ریزی شهری استفاده شود. برنامه ریزی شهری یک جنبه حیاتی از سلامت انسان است؛ زیرا یک رشته و کار حرفه ای است که فرایندهای سیاسی، نهادها و سازمان هایی را ایجاد می کند که سیاست ها، قوانین و برنامه های فیزیکی را موجب می شود. در سال ۱۹۹۴ در دومین کنفرانس محیط و سلامت که در هلیسنکی برگزار شد، برای نخستین بار به اهمیت سلامت شهری و اولویت دادن آن به سایر امور پرداخته شد، در این کنفرانس بیان شد که بسیاری از امور مربوط به سلامت شهرها باید به مسئولین محلی واگذار شود که تا آن زمان تقریبا اکثر تصمیمات در دولت مرکزی اخذ می شد. شهر سالم یک اصطلاح مشتق شده از بحث در مورد ارتقاء سلامت و سلامت عمومی جدید در اواسط سال ۱۹۸۰ است. امروزه، محیط های شهری به سکونتگاه بخش عمده ای از جمعیت جهان تبدیل شده اند و کیفیت فضای عمومی در نواحی شهری به عنوان مساله مهمی برای ساکنان شهر و همچنین، برنامه ریزان و طراحان شهری، مدیران شهری و محققان مطرح شده است. متاسفانه با ظهور انقلاب صنعتی در قرن ۱۹ و تحولات و دگرگونی هایی که در راستای توسعه صنعت بوجود آمد، آرامش از شهرها رخت بر بست؛ به طوریکه شهرهای دوران مدرن از نیازهای معنوی انسان روی برگردانده و شهر بستری برای عبور اتومبیل و تسهیل عبور سرمایه و کالا شد.

رفتارهای جسمی، سلامت عمومی، فضای شهری