نرگس نظرنژاد - دانشیار گروه فلسفه و حکمت اسلامی، دانشکده الهیات دانشگاه الزهرا(س) ، تهران، ایران
زینب میرزاپور - دانش آموخته کارشناسی ارشد فلسفه و کلام اسلامی، دانشکده الهیات ،دانشگاه الزهرا(س)،تهران، ایران (نویسنده مسئول)
فروزان راسخی - استادیار، گروه فلسفه و حکمت اسلامی، دانشکده الهیات ،دانشگاه الزهرا(س)،تهران، ایران

رواقیان به عنوان فیلسوفان روان شناس و مولانا به عنوان روان شناس دین مدار به تقویت تاب آوری توجه کرده اند. مقاله حاضر، حاصل مطالعه ای میان رشته ای، در حوزه فلسفه کاربردی برای شرح، تبیین و مقایسه اندیشه رواقیان و مولانا در خصوص راه های تقویت تاب آوری در مواجهه با مشکلات روزمره زندگی است. اهمیت پژوهش حاضر در ارائه راهکارهای عملی برای تقویت تاب آوری در مقابل حوادث ناگوار است؛ با این اعتقاد که عمل به این راهکارها شادی و آرامش را به ارمغان می آورد. در پژوهش انجام شده از دیدگاه رواقیان و مولانا به موارد اشتراک و افتراق در مسئله راه های تقویت تاب آوری رسیده ایم؛ از جمله این که: رواقیان و مولانا ریشه و علت خیر و شر را به عوامل درونی مربوط می دانستند؛ طوری که خودشناسی و در نهایت خودشکوفایی، از مهم ترین عوامل تقویت تاب آوری در تعالیم این اندیشمندان بوده است. از سوی دیگر، رواقیان آرامش و سعادت را در فلسفه جستجو می کردند، حال آنکه مولانا سعادت را در ارتباط شهودی با خدا می داند.

تاب آوری, خودشناسی, رواقیان, مولانا, آرامش