مهدی غلامی - کارشناس ارشد حقوق خصوصی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال، تهران، ایران

باتوجه به مزیت های فراوان داوری بر سایر روش ها و رسیدگی های قضایی ازجمله قابلیت انتخاب و تعیین قانون حاکمتوسط طرفین و انتخاب داوران، میتوان اذعان داشت که شرط داوری به نوعی شرط اصلی و متداول در حل و فصلاختلافات بین المللی تبدیل گشته است. بیشک این آزادی انتخاب در خصوص شرط داوری، با محدودیت توام استو قواعد آمرهای وجود دارند که امکان توافق برخلاف آنها توسط طرفین وجود ندارد و در صورت توافق، رای صادرهبا ابطال و یا حداقل با عدم امکان اجرا مواجه خواهد شد.این مقاله به بررسی ماهیت و نقش قواعد الزام آور حاکم بر داوری تجاری بین المللی می پردازد و به این سوال پاسخمی دهد که قواعد الزام آور حاکم بر داوری چیست و این قواعد چه نقشی بر روند داوری تجاری بین المللی دارند؟ ایننوشتار، با شناخت محدودیت های ایجادشده توسط ماهیت غیر قطعی داوری، ملاحظاتی را درجهت تعدیل و جرحقواعد اجباری شناسایی می کند و از آنها، به عنوان مبنایی برای بررسی محاسن و رویکردهای مختلف روش شناختیفعلی داوری استفاده می نماید.سپس با روش تحلیلی و توصیفی چنین نتیجه گیری می شود که کدام روش ها به بهترین وجه ممکن می توانند منافعموجود را بهبود ببخشند و به ارتقای کیفیت داوری کمک کنند. به نظر می رسد در این زمینه، اعطای اختیارات بهداوران جهت اعمال قواعد الزام آور و آمره تحت شمول یک رهیافت خاص درباره استقلال و آزادی طرفین و همچنینقدرت حاکمه و منافع دولت مربوطه بهترین رویکرد است.

بین الملل، داوری، رویکرد، قواعد الزام آور، رویکرد مناسب.