فرشاد خزائی - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق خصوصی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج

انحلال عقد موجب انحلال شروط ضمن آن می شود. مبنای تعهد قرارداد میان دو طرف است. حق ثالثاز این منبع سرچشمه می گیرد و نیروی الزام آور خود را از عقد می گیرد و طبیعی است که با انحلال آناز بین برود ولی امکان ایجاد حق با توانایی اسقاط آن ملازمه ندارد. آنها نمی توانند عقدی را که از زمانعقد به وجود آمده از بین ببرند چون مخالف حق مکتسبه ی ثالث است پس اگر آنها عقد را اقاله نماینددر تعهد به نفع ثالث هیچ تاثیری ندارد مثل حالتی عمل می شود که مبیع تلف شده است و خریدار درعوض استرداد ثمن خویش ، بدل آن را به بایع بپردازد. تعهدی که به سود ثالث می شود برطبق قواعدعمومی لازم است مگر این که طرفین قرارداد خلاف آن را خواسته باشند مثل قرارداد بیمه ی عمر که دوطرف از ابتدا حقی نامستقر را برای ثالث خواسته اند. بنابراین می توان گفت اگر طرفین نیز ایجاد تعهد بهنفع ثالث را در ضمن عقد جایزی خواسته باشند نظر به همین استدلال،با انحلال عقد جایز، شرط ضمنآن نیز منحل خواهد شد.اگر تعهد به نفع ثالث در ضمن عقد لازم شرط شده باشد، به عقیده ی برخیباید بین فسخ عقد به واسطه ی خیارات مجعول طرفین با خیارات مجعول شرع باید تفاوت قائل شد و آنجایی که غرض این است که حقی نامستقر برای ثالث ایجاد شود، فسخ معامله منجر به از بین رفتنشروط ضمن آن می شود. در سایر خیارات که برای ثالث حق ثابتی در نظر گرفته می شود دیگر امکانفسخ این تعهد وجود ندارد. وقتی طرفین تعهد به نفع ثالث را در ضمن عقدی می آورند که قابل انفساخاست بر این متمایلند که با تحقق شرط فاسخ یا علل دیگر مثل تلف قهری موضوع تملیک و فوت و حجرطرفین در عقود جایز، تعهد به نفع ثالث وضعیتی چون عقد اصلی داشته باشد و از ابتدا این حق را دروضعیتی متزلزل قرار می دهند.

تعهد ، عقد ، تعهد به نفع ثالث ، انحلال عقد.