قاسم محمدی سیف - دانشجوی دکتری، گروه روانشناسی، واحد قم، دانشگاه آزاد اسلامی، قم، ایران
اسماعیل سعدی پور - استاد گروه روانشناسی تربیتی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
حسین جناآبادی - استاد، گروه روانشناسی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، بلوچستان، ایران

هدف: هدف این مطالعه بررسی رابطه سبک های فرزند پروری و سازگاری اجتماعی والدین در کودکان با اختلال یادگیری می باشد. روش پژوهش: پژوهش حاضر از لحاظ هدف جز پژوهش های کاربردی و از لحاظ اجرا توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش را کلیه والدینی هستند که دارای کودک با اختلال یادگیری می باشند. به منظور تعداد ۱۵۰ نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. با توجه به ماهیت پژوهش، گرد­آوری داده­ها با استفاده از پرسش نامه های اختلال یادگیری غلامی و دلاور (۱۴۰۰)، شیوه های فرزند پروری دیانا بامریند (۱۹۷۳)، مقیاس سازگاری اجتماعی ویزمن وپی کل (۱۹۷۸) استفاده شد، در تجزیه وتحلیل یافته های پژوهش، ضرایب همبستگی و رگرسیون چندگانه با نرم افزار ۲۰SPSS مورداستفاده قرار گرفت. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داده ضرایب همبستگی اسپیرمن در مولفه سبک های فرزند پروری ۳۵۲/ و سبک سهل انگارانه ۱۷۵/۰، سبک استبدادی ۱۸۷/۰، سبک قاطع و اطمینان ۳۲۲/ و سطح معناداری (۰۰۵/۰ ≤ p) می باشد. بنابراین بین سبک های فرزند پروری با سازگاری اجتماعی والدین در کودکان با اختلال یادگیری رابطه مستقیم دارد. همچنین ضریب رگرسیون چندگانه بین سبک های فرزند پروری با سازگاری اجتماعی والدین در کودکان با اختلال یادگیری معادل (۳۷۷/۰=R۲) می باشد. این مقدار نشان دهنده ی این واقعیت است که سبک های فرزند پروری توانسته اند حدود ۳۷۷/۰ درصد از واریانس تغییرات سازگاری اجتماعی را پیش بینی کنند. نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که بین سبک های یادگیری فرزند پروری و سازگاری اجتماعی رابطه وجود دارد و مراکز یادگیری و دیگر سازمان های مرتبط با اختلالات یادگیری می توانند در نوع آموزش این نوع از کودکان به سبک های فرزند پروری توجه بیشتر کنند تا زمینه آموزش بهتر آنان فراهم شود

سبک های فرزندپروری, سازگاری اجتماعی, اختلال یادگیری