مریم بای - کارشناسی ارشد جغرافیا گرایش برنامه ریزی روستایی، فردوسی مشهد، مشهد، ایران

یکی از شرایط غیرقابل تردید توسعه روستایی تامین مشارکت مردمی است. دستیابی به توسعه پایدار روستایی بدون مشارکت مردمی غیر ممکن است. این چیزی است که می بایست از طریق نمایندگان روستا یعنی شوراهای اسلامی و دهیاران بدان دست یافت و برنامه ریزی های موفق صرفا باید از درون مردم برخیزد. بنابراین پژوهش حاضر نقش مدیران اجرایی روستا را در توسعه روستایی در ابعاد عمرانی- کالبدی، اجتماعی- فرهنگی، اقتصادی و زیست محیطی مورد ارزیابی قرار داده است. روش این تحقیق توصیفی- تحلیلی است و جامعه آماری شامل سرپرستان خانوارهای روستایی بخش مرکزی شهرستان رامیان استان گلستان است که از بین آنها با فرمول کوکران تعداد۳۸۰ نفراز ۱۲ روستای بخش به عنوان حجم نمونه جهت ارزیابی عملکرد دهیاران برآورد شده است. نتایج آزمون t و ویلکاکسون نشان می دهد که گر چه تشکیل دهیاری ها در توسعه و بهبود وضعیت عمرانی–کالبدی و اجتماعی- فرهنگی روستاهای مورد مطالعه موثر بوده است ولی نقش چندانی در توسعه شرایط اقتصادی و زیست محیطی منطقه نداشته است. ضمنا نتایج رگرسیون گام به گام نشان داد که بین ویژگی های فردی دهیاران یعنی سن، سواد، بعدخانوار، پاره وقت یا تمام وقت بودن مسئولیت دهیاری و میزان موفقیت آنان در مدیریت روستا رابطه معناداری وجود دارد.

دهیاری، مدیریت روستایی، توسعه روستایی، کارکرد، بخش مرکزی شهرستان رامیان