فاطمه برزگر - کارشناسی ارشد تاریخ اسلام دانشگاه شیراز، ایران
محبوبه تدینی - کارشناسی جغرافیای طبیعی دانشگاه لار، ایران
سمیه تولایی - کارشناسی مطالعات اجتماعی دانشگاه شیراز، ایران

گردشگری، به منزله گسترده ترین صنعت خدمتی دنیا، جایگاه ویژهای در عرصه های اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، و سیاسی به خود اختصاص داده است. گردشگری را می توان صنعت سفید نامید، زیرا برخلاف اغلب صنایع تولیدی، بدون آلوده سازی محیط زیست انسانی، زمینه ساز دوستی و تفاهم بین ملتهاست و صلح و صفا را برای مردم به ارمغان می آورددر این میان، ایران از لحاظ داشتن ابنیه تاریخی، جزء نه کشور نخست دنیا و از لحاظ جاذبه های اکوتوریستی در میان ده کشور برتر دنیا قرار دارد. امروزه مهمترین اصل در توسعه گردشگری توجه به حفظ و مراقبت از جاذبه های طبیعی، تاریخی، فرهنگی و حفظ سنن و آداب بومی است. گردشگران عمدتا از سوی شهرهای بزرگ و مناطق صنعتی شلوغ به سوی مناطق بکر و طبیعی که دارای جاذبههای طبیعی، تاریخی و فرهنگی می باشد در حرکت اند که این مناطق باعث رونق و توسعه گردشگری و ایجاد تعادل میان مناطق مختلف است. بافت تاریخی از مهم ترین بخش های هویتی هر جامعه محسوب می شود و پیدایش آن پیرو اطاعت از ساختارهای اقلیمی و فرهنگ است . بافت تاریخی با ارزش کالبدی و فرهنگی نهفته در خود بهترین نشانه هویت شهری است . بنابراین ، در هویت دادن به شهر، بافت تاریخی نقش موثر و بارزی ایفا می کند و درعین حال حیات و رشد این بافت مانع از بی هویتی و فرسودگی شهر از درون شده و توسعه بی رویه آن را محدود می کند. وجود بافت تاریخی متمایز از سایر بافت های شهر بر اهمیت و جذابیت آن شهر می افزاید و کل بافت تاریخی شهر را به منزله یک جاذبه مطرح می کند.

گردشگری، گردشگری تاریخی، ایران