سیدحمید موسوی فخرابادی - پژوهشگاه پلیمر
حسن عربی - پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران
شروین احمدی - عضو هیئت علمی پژوهشگاه پلیمر

پلی اتیلن یکی از پلیمرهای پرمصرف در صنعت بسته بندی مواد غذایی است. انواع مختلف پلی اتیلن به ­دلیل تنوع ساختاری زیاد، قیمت کم، فرایندپذیری آسان و انعطاف پذیری در طراحی و معماری زنجیر ها و تاثیر آن بر کنترل خواص مهندسی پلیمر، آن ها را به یکی از مهم ترین گزینه ها در ساخت بسته بندی های پلیمری مواد غذایی تبدیل کرده است. مصرف زیاد پلی اتیلن در محیط آزاد سبب شده است تا به­ منظور افزایش زمان کاربری، فرایند پایدارسازی آن در برابر امواج نوری به­ عنوان عامل اصلی تخریب در محیط آزاد اهمیت یابد. این مسئله، لزوم افزایش پایداری این پلیمر را در برابر تخریب نوری نشان می دهد. سه روش کلی بهبود پایداری پلیمرها در برابر تخریب نوری عبارتند از: مسدودکردن یا ممانعت از برخورد تابش با پلیمر (به­ طور عمده تابش فرابنفش)، استفاده از مواد افزودنی جاذب امواج و آن­هایی که گونه های واکنش تخریب یا واسطه ها را در پلیمر غیرفعال می کنند. در دهه های گذشته، پیشرفت های فراوانی در زمینه استفاده از ترکیبات آمینی ممانعت ­شده و مشتفات آن ها به­ منظور افزایش پایداری نوری پلیمرها انجام گرفته است. این ترکیبات به­ طور کلی در چهار دسته مختلف به­ منظور بهبود عملکرد پایداری نوری پلیمرها معرفی شدند که با سازوکارهای مختلف از قبیل کاهش و ازبین ­بردن هیدروپراکسیدها، یون های واسطه، فرونشانی حالت برانگیخته و ممانعت از وقوع واکنش های نوری، پلیمرها را دربرابر تابش فرابنفش محافظت می کنند. در ادامه پس از معرفی این مواد و سازوکارهای اثربخشی آن ها، روش های مختلف برای بهبود سازگاری پایدارساز های آمینی با بستر پلی اتیلنی مرور می­ شود.

بسته بندی, پلی اتیلن, تخریب نوری, پایدارسازی, ترکیبات آمینی