کرمعلی حشمتی - کارشناس ارشد زراعت و اصلاح نباتات، دانشگاه آزاد اسلامی واحد پیشوا ورامین

کیفیت محیط مفهومی انتزاعی است که در نتیجه ی کارهای انسانی و طبیعی در مقیاس های فضایی مختلف عمل می کند (نیکول و وونگ، ۴۹:۲۰۰۵). با پیشرفت سریع تکنولوژی و پیچیده تر شدن زندگی شهری، عدم توجه به روابط منطقی میان عناصر بصری و کاربردی در معماری و شهرسازی، منجر به بروز آشفتگی بصری، بی هویت شدن فضا، قطع ارتباط عاطفی انسان با فضا و مختل شدن ادراک او از فضا و نهایتا کاهش شاخص های سلامت روان و افزایش تنش های روانی، اضطراب و افسردگی می شود. این در حالی است که شناخت درست ویژگی های روحی و روانی انسان در گروه های سنی مختلف، جنیسیت و شرایط فیزیکی متفاوت و پاسخگویی صحیح به آنها و اهمیت دادن به بعد عاطفی وروانی محیط همزمان با توجه به بعد کاربردی آن، موجب ارتقاء کیفیت سلامت روانی شهروندان می گردد. در نتیجه می توان گفت با این حال، شهرداری ها به موجب وظایف ذاتی خود می توانند تا حدودی در توسعه کالبدی هر فعالانه دخالت نموده و توسعه در این بخش را نسبت به سایر بخشها شتاب بخشند. برای دستیابی به محیط مناسب شهری عمل در سه حوزه ضروری است: ۱) برنامه ریزی ۲) طراحی ۳) تجهیز. در این راستا، فضاهای باز و جمعی شهرها (مانند فضاهای سبز، میادین، خیابان ها و…) از اولویت بیشتری در برنامه ریزی و طراحی برخوردار هستند.

واژه کلیدی: محیط شهری، شهرداریها، زیباسازی