سمیراسادات فاطمی آذرخوارانی - دانشجوی کارشناسی ارشد بیابان زدایی- دانشکده منابع طبیعی- دانشگاه زابل
اکبر فخیره - استادیار دانشکده منابع طبیعی- دانشگاه زابل
محمد میرطاهری
شهناز رفعت پور

علم اقتصاد نسبت به اکولوژی دانشی قدیمی است، در زمان نخستین اقتصاددانان نشانهای از بحث در خصوص منابع طبیعی و حفظ آن نبود. درمقابل، علم منابع طبیعی و حفظ آن دانشی نوین است که ایده نامحدود بودن را نمیتواند قبول کند. از نقطه نظر اقتصادی 10 سال زمانی طولانی است در حالی که در منابع طبیعی یکدوره زمانی کوتاه مدت است. بنابراین مقایسه این دو نشان میدهد که اقتصاد به سمت یکافق زمانی کوتاه مدت سوق دارد ولی منابع طبیعی فرض را بر مدت زمانی طولانی م - ی گذارد و این مسئله رسیدن به توسعه پایدار اقتصادی، توأم با بهرهوری مناسب از منابع طبیعی را با تضاد مواجه میکند. از آ-ن جا که عوامل اقتصادی تأثیر قوی بر تصمیم گیریهای زیستمحیطی و به طور کلی توسعه اجتماعی و پایدار دارند، در نتیجه اقتصاددانان باید با درک صحیح کمبود منابع طبیعی در پی رسیدن به پایداری در رشد اقتصادی باشند. در سال 1974 برای اولین بار مسئله بحران انرژی مطرح شد و اقتصاددانان از خود پرسیدند آیا راهی برای رسیدن به منابع تجدید ناپذیر وجود دارد؟ مدلهای مختلف رشد اقتصادی همواره با شکست مواجه شدند، تا اینکه در اواسط سال 1980 اولین تئوریهای رشد اقتصادی پایدار مطرح شد. استفاده معقول از منابع طبیعی مانند کاهش تبدیل جنگل به زمینهای کشاورزی، مدیریت مناسب جنگل و حتی سایر بهرهوریهای غیر چوبی مانند جداسازی کربن، موجب کاهش هزینه ها و افزایشمنافع ملی میشود. به طور حتم اقتصاد یکابزار بسیار قدرتمند جهت رسیدن به توسعه پایدار است و این امر جز با سرمایه گذاریهای سودآور پایدار در دو بخش دولتی و خصوصی، هدایت تحقیقات به سمت دانش توسعه و راه حلهای پایداری آن و همچنیننفوذ در تصمیم گیری برای مصرف کنندگان منابع طبیعی در تمام سطوح جامعه محقق نخواهد شد. این تحقیق بر آن است تا راه حلهای رسیدن به توسعه پایدار اقتصادی توأم با بهرهوری مناسب از منابع طبیعی را مورد مطالعه قرار دهد

توسعه پایدار، تصمیم گیریهای زیست محیطی، منابع تجدید ناپذیر، رشد اقتصادی، سرمایه گذاریهای سودآور پایدار