حامد نوری نژاد - کارشناس ارشد مرمت و احیاء بناها و بافت های تاریخی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ابهر،

هویت به معنای تشخیص هستی، وجود و آنچه موجب شناسایی شخص باشد مانند شخصیت یا کیفیت، بیانگر ویژگیهای هر فرد یا پدیدهای است یا احساس نزدیکی و قرابت انسان با آنها را « این همانی » تقدسزدایی از مکان، فضا، اشیاء و اعمال نیز بر هویت آنها تاثیر نهاده و در نتیجه رابطه تضعیف کرده، جنبه معنوی هویت انسان را نابود میکند و در نهایت، تنها جنبه مادی هویت انسان تقویت شده است . انسان همواره در پی گوهر و هویتی بوده تا به کیستی و چیستی خویش راه یابد و هنر و معماری بر آن است که این هویت را جان مایه خویش قرار دهد تا حس مکان را به معنای ادراک ذهنی مردم از محیط و احساسات کم و بیش آگاهانه آنها از محیط خود بوجود آید که شخص را در ارتباط درونی با محیط قرار بدهد، طوری که فهم و احساس فرد با زمینهی معنایی محیط پیوند خورده و یکپارچه میشود. این حس، عاملی که موجب تبدیل یک فضا به مکانی با خصوصیات حسی و رفتاری ویژه برای افراد خاص میشود. حس مکان علاوه بر این که موجب احساس راحتی از یک محیط میشود، از مفاهیم فرهنگی مورد نظر مردم و روابط اجتماعی و فرهنگی جامعه در یک مکان مشخص حمایت کرده و باعث یادآوری تجارب گذشته و دستیابی به هویت برای افراد میشود. هویت در معماری، تطبیق عینیت با تصاویر ذهنی لایههای تاریخی است که هر چه این تطبیق بیشتر باشد هویت یا کیستی بیشتر به منصهی ظهور خواهد رسید. با این وصف در این مقاله به بحث پیرامون معماری بومی و توسعه پایدار آن با تاکید برحس تعلق مکان خواهیم پرداخت

هویت ، معماری ، معماری بومی ، پایداری ، حس مکان ، تعلق