یوسف عسکری - داشجوی کارشناسی ارشد جنگلداری، دانشکده منابع طبیعی دانشگاه شهرکرد
لیلا محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد جنگلداری، دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران
محمدکاظم پارساپور

برنامهریزی برای دستیابی به توسعه است و نیل به توسعه وسیلهای است که رفاه اقتصادی، سلامت اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و پایداری محیط جغرافیایی را تضمین میکند. در مجموعه توسعه پایدار، انسان محور است و با توجه به گستردگی مباحث و قابلیتهای بسیار آن به سرعت به مهمترین مناظر ه کنونی و نیز یکی از مهمترین چالشهای قرن بیست و یکم تبدیل شده است. در توسعه پایدار، انسان، محور توسعه و مستحق بهداشت، امنیت، فرهنگ، آموزش، دانش و توسعه ارتباطات و اطلاعات میباشد. آنچه که کشورهای جهان را به همبستگی بین المللی سوق داده است، افزون بر رعایت حقوق فطری انسان در خصوص داشتن شرایط مناسب زندگی و توسعه پایدار، وجود عینی معضلات محیط زیست در بعد بینالمللی است که حساسیت دولت ها را به این موضوع برانگیخته است. پیشرفت انسان امروزی به قیمت از بین رفتن و تخریب بسیاری از منابع طبیعی و انقراض نسل تعداد زیادی از گیاهان و جانوران تمام شده است. علیرغم پیشرفت بسیار سریع دانش بشری و حتی دستیابی انسان به کرات دیگر، هنوز کره زمین، تنها سیاره قابل سکونت برای انسان ودیگر موجودات زنده به شمار میآید! رشد سریع جمعیت، قطع درختان و نابودی جنگلها، کشتار بی رحمانه حیوانات، تخریب مراتع و پوشش های گیاهی طبیعی زمین و تبدیل آنها به مزارع، آلودگیهای منابع آبی و هوا ناشی از فعالیت های صنعتی و بسیاری از فعالیت های نامطلوب دیگ ر انسان ها، چرخه زیستی خانه مشترک همه موجودات زنده را با خطر مواجه ساخته است. شاید انسان هیچ وقت مثل امروز به فکر جبران خساراتی که به محیط زیست و سیاره زمین وارد ساخته و همچنین حفاظت و مراقبت از منابع طبیعی و حیاتی موجود بر روی این کره خاکی نیفتاده باشد. در این مقاله به ارزیابی موارد مرتبط با توسعه پایدار محیط زیست و همچنین فرهنگ استفاده از آن در ایران و در سایر کشورها پرداخته میشود

توسعه، محیط زیست، منابع طبیعی، تخریب