محبوبه طاهری - دکتری پژوهش هنر، گروه پژوهش هنر، دانشکده هنر، دانشگاه الزهرا، تهران، ایران
عفت السادات افضل طوسی - استاد گروه پژوهش هنر، دانشکده هنر، دانشگاه الزهرا، تهران، ایران
حسینعلی نوذری - استادیار گروه حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، تهران

ازجمله مشخصه های معاصرترین شکل هنر در جوامع پست مدرن، هجمه و حضور موضوعات سیاسی و اجتماعی است. اگر دوران پستمدرن را مفهومی تاریخی-جامعه شناختی بعد از مدرنیسم بدانیم، توجه به جایگاه قدرت و پراتیک مبارزه سیاسی و اجتماعی از مولفه های آن خواهدبود. ارائه و درک اثر هنر پست مدرن که از پیش جمعگرا و عمومی شدهاست، در پروژه های سیاسی و اجتماعی جوامع، به مانند پدیده های خودبیانگر و مداخله جویانه و دارای مانیفست اجتماعی است. ازسویی مطالعات فرهنگی که برخواسته از دستاوردهای نظریه انتقادی مکتب فرانکفورت است، نقشی مهم در بازخوانی انتقادی تحولات دنیای معاصر دارد که جنبه های فرادست و فرودست را با رابطه دیالکتیکی قرائت می کند؛ بنابراین به نظرمیرسد خوانش این جنبه متضاد، توجه به پارادایم و صورت بندی پست مدرنیسم را می طلبد که با درآمیختن با بافت اجتماعی پدیده ها و تاختن به نظام‎های قدرت، واقعیت تجربه به ‎حاشیه ‎رانندشدگان را در ساخت اجتماعی به نمایش میگذارد. پژوهش‎ حاضر با جمع آوری منابع کتابخانه ای و روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و به‎ صورت کیفی، هدف بازتعریف عدالت اجتماعی در دو نمونه چیدمان و پرفرمنس با رویکرد انتقادی مطالعات فرهنگی را دنبال می کند.  نتیجه آنکه طیفی از مداخلات و انتقاد در بطن هنر پست مدرن، آرمان جمعی عدالتخواهی را دنبال میکند که بازنگری در پارادوکس های اجتماعی مدرنیته بوده که بر طرد هویت های جنسی و اقلیتهای قومیتی و... متمرکز است و دوگانه فرادست و فرودست در خوانش مطالعات فرهنگی را به نمایش میگذارد.

پست مدرنیسم, مطالعات فرهنگی, عدالت اجتماعی, هنر سیاسی, کنش اجتماعی