شباهنگ کوثر - گروه هنرهای تصویری، دانشکده هنرهای تجسمی، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
پل ادواردز - گروه مطالعات انگلیسی، دانشگاه پاریس ۷، پاریس، فرانسه

در فرانسه­ ی سده­ ی نوزدهم میلادی، افراد برخاسته از طبقه­ ی متوسط که خواهان نسخه برداری از شیوه­ ی زندگی اشراف بودند، رابطه­ ی سنتی هنرمند با مدل را دچار دگرگونی ساخته و با استخدام رخ نگاران، به مدل های جدید ایشان بدل  شدند؛ مدل هایی فرمان ده و نه فرمان بر. با این حال، واژه ­نامگان فرانسوی منتشره در این دوره، «مدل» را با همان تعریف قدیمی، مبتنی بر فرمان بردار بودنش، توصیف  کرده اند. در متون عکاسی منتشره در همین سده نیز، شاهد استفاده از واژه­ ی مدل هستیم؛ اما این بار برای یاد کردن از «مشتری»های عکاس­خانه ها. در این نوشتار منتج از یک پژوهش بنیادی نظری، تلاش شده تا با آزمودن فرضیه هایی چند برای یافتن دلیل چنین رویکردی، تعریفی جدید برای مدل، متناسب با جایگاهش در عکاسی، ارائه شود. بر اساس اسناد بررسی شده، در فرآیند ثبت عکس، تعامل میان عکاس و مدل، منجر به کسب نتیجه­ ای مطلوب تر نسبت به عمل هر یک از طرفین به تنهایی می شود: بدین معنی که ابتدا رخ نگار مدل را در گرفتن حالت مورد نظر هدایت، و سپس مدل به واسطه­ ی هوشمندی اش، حالت اکتسابی را به حسی مناسب آراسته و توفیق اثر نهایی را بیش از پیش تضمین می کند.

بازنمایی خویشتن, پرتره, حالت گرفتن, رخ نگاره, عکاسی, مدل