محمد حبیبی سوادکوهی - دانشجوی دکترای معماری دانشگاه تهران
حسین بحرینی - استاد دانشکده ی شهرسازی، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران
ایرج اعتصام - استاد دانشکده ی معماری، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران

با اندکی باریک بینی، تعامل تام وتمام معماری با هر سه عرصه ی معارف آدمی، اعم از علوم انسانی، علوم طبیعی، و هنر، به چشم می آید. این شاخه های شناخت، به ناچار، با یکدیگر سازگاری می یابند و گشادوبست هایی را از سر می گذرانند. این سان، سرمشق های فنی و هنری ای که زمانی بر صدر بودند و قدر می دیدند، در هنگامه ای دگر، زیر تازیانه های تفکرات تازه درد کشیدند و طرد شدند. روزگار پیش از جنگ دوم جهانی را "عصر مجسمه سازی" در تاریخ معماری نام نهاده اند. این مهم، در نتیجه ی ابداعات انقلابی برخاسته از فناوری های پیشرفته و مصالح جدید در صنعت ساخت وساز به ظهور رسید. معماری تندیس وار، که ساختمان را چونان مجسمه ای درسا، به قصد نمایش در معرض دید عموم می گذارد، در درجه ی نخست، به خصایص ظاهری بنا شامل فرم، سازه، و مقیاس، وابسته است. بدین ترتیب، می بایستی که ردپای مصادیق آغازین آن را در ابنیه ی دوران باستان جست. با نگاهی انضمامی بر اولین زمینه، یعنی فرم، جستار حاضر تلاش دارد تا با کاربست راهبرد کیفی و تدابیر استدلال منطقی و بررسی موردی، نشان دهد که برخی از خیزش های هنری مدرنیستی مانند آر نوو، اکسپرسیونیسم، نئو بروتالیسم، کوبیسم، فوتوریسم، و کانستراکتیویسم، الهام بخش معماری-تندیسگری معاصر شده اند، که خود، در بسیاری از سبک های معماری پسامدرنیستی نظیر های-تک، دی کانستراکتیویسم، فولدینگ، پارامتری سیسم، زیست ریخت شناسی، و بایودیجیتال، تجلی چشمگیری یافته است.

معماری-تندیسگری, اصالت فرم, هنر مدرنیستی, مکتب های پسامدرن, دی کانستراکتیویسم