ناصر ثبات ثانی - استادیار گروه معماری، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران

بیان مسئله: معماری معاصر ایران از موضوعاتی است که کمتر به صورت دقیق و تحلیلی موردبررسی قرارگرفته است و جایگاه خالی آن در دانش معماری ایران به خوبی قابل مشاهده است. با نگاهی به این نوع معماری و بررسی آثار شاخص این دوران، به وجود عناصر و مولفه های مشترکی دست می یابیم که نشان از جریانی ویژه دارد. جریانی خاص در تاریخ معماری ایران که از هرگونه رویکرد وابسته به معماری غرب مستقل است.سوال تحقیق: سوال اصلی تحقیق عبارت است از: چگونه می توان بناهای عمومی معماری معاصر ایران را در سال های ۱۳۵۷-۱۳۲۰ ه.ش. طبقه بندی کرد؟ معماری بناهای عمومی ایران باید دارای چه شاخصه ها و الگوهای معماری برای طبقه بندی باشند؟ چه گرایش ها و سبک هایی، عمده معماری سال های ۱۳۲۰ تا ۱۳۵۷ ه.ش. را شامل می شود؟اهداف تحقیق: هدف این پژوهش نگاهی جامع بر بناهای عمومی معماری معاصر ایران در فاصله زمانی سال های ۱۳۵۷-۱۳۲۰ ه.ش. بوده تا علاوه بر یافتن الگو و شاخصه های معماری این دوران، به شناخت و پردازش اندیشه های معماران آن ها و درنهایت در راستای ارائه ی روش طبقه بندی بدیعی از این آثار در پاسخ به این پرسش اصلی بپردازد که چگونه می توان ازلحاظ شاخصه ها و الگوهای معماری ایران و کاربست گرایش های مختلف، بناهای عمومی معماری معاصر ایران بین سال های ۱۳۲۰-۱۳۵۷ را طبقه بندی کرد؟ تحقیق با این فرضیه که با کاربست مولفه هایی اعم از شاخصه های بارز معماری و همچنین سبک و گرایش های فکری حاکم به طبقه بندی بناهای عمومی ۱۳۲۰ تا سال ۱۳۷۵ دست یابد.روش تحقیق: بر این اساس در این مقاله که از نوع کیفی و کاربردی است داده ها بر پایه ی مشاهدات میدانی و شیوه اسنادی و تحلیل محتوایی گردآوری شده و پس از سازماندهی داده ها، در مرحله ارزیابی توصیف، تحلیل و سنجش داده انجام گرفته و اطلاعات حاصل از آن ها در قالب جداول توصیفی و تصویری تنظیم و از طریق استدلال منطقی یافته های پژوهش به دست آمده است.مهم ترین یافته ها و نتیجه گیری تحقیق: با استناد به یافته های این تحقیق می توان گرایش کلی معماری بناهای عمومی معاصر ایران را شناسایی و آن ها را در سه دسته عمده: ۱- معماری مدرن ایرانی ۲- معماری سبک بین الملل ۳- معماری بوم گرای ایرانی، طبقه بندی کرد.

روش طبقه بندی, بناهای عمومی, معماری مدرن ایرانی, سبک بین الملل, معماری بوم گرای ایرانی