زهرا پورخیز - دانشجوی کارشناسی ارشد مامایی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز
ایمان پورخیز - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت کشاورزی، باشگاه پژوهشگران جوان، دانشگاه

یکی از نیاز های مبرم بوم شناختی در طول تاریخ مسئله غذا و چگونگی تامین آن برای ادامه حیات بوده و جزء نیاز های اولیه در جوامع انسانی منظور می شود که سبب ایجاد انگیزش در بشربرای تامین غذا می شود. در این شرایط در صورت ناتوانی در مرتفع ساختن آن جامعه با فاجعه دردناک گرسنگی روبرو میشود که منشا بسیاری از ناهنجاری های اجتماعی است. به سبب اینکه امنیت غذایی و تضمین ایمنی و سلامت غذا از ضروری ترین اصول سلامت جامعه و محور اساسی رشد و توسعه ملی و کیفیت زندگی و استقلال اجتماعی است، به یکی از مهم ترین نگرانی ها و دغدغه های دولت ها مبدل شده است و ضرورت تامین مواد غذایی سالم و کافی برای دولت ها پذیرفته شده و در هر کشور با توجه به تفاوت در ساختارها برای نظارت بر فرایند تامین مواد غذایی اولیه و فراوری شده مقرراتی را تعیین نموده و نهاد های نظارتی را در جهت دستیابی به این مهم پیش بینی کرده است. خوشبختانه در جمهوری اسلامی ایران بحث امنیت و سلامت تغذیه ای در سال های اخیر با توجه دنبال شده و مطالعه پیشرو به بررسی قوانین مطروحه و ضرورت اصلاح قوانین و راهبرد های دستیابی به امنیت غذایی با تکیه بر برنامه پنجم توسعه اقتصادی اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران پرداخته شده است. متاسفانه با توجه به اهمیت سند چشم انداز توسعه پژوهش های اندکی در زمینه توجه به امنیت غذایی در این راستا صورت پذیرفته است.لذا در پژوهش حاضر به بررسی ضرورت تامین امنیت غذایی جامعه در سند چشم انداز 22 ساله می پردازیم و الگوی عرضه مواد غذایی در طی سال های 1131 الی 1133 را مورد بررسی قرار داده و اهم برنامه های درست در این زمینه را شرح می دهیم و در انتها به قوانین مشابه در این زمینه در کشور مالزی می پردازیم. روش تحقیق در این پژوهش ،مشاهده،مصاحبه و استفاده از منابع و مطالعات کتابخانه ای و اینترنتی می باشد

امنیت غذایی،قوانین،سند چشم انداز 22 ساله،الگوی عرضه مواد غذایی