حامد کشت کار - کارشناس مهندسی تکنولوژی برق و قدرت

از آغاز دهه ۱۹۶۰ بسیاری از صاحب نظران حوزه معماری و شهرسازی از افت در عرصه های عمومی و حتی مرگ فضاهای جمعی سخن گفته اند و علت آن را افت دائم کیفیت در فضاهای شهری برشمرده اند. اخیرا کیفیت فضاهای عمومی به طور فزاینده ای به صورت یک عنوان پژوهشی مهم در رشته های گوناگون توسعه شهری مطرح می شود. در قرن اخیر ورود ماشین به فضاهای شهری و افزایش آلودگی ها، رویکردی به نام توسعه پایدار را مطرح کرده که بر احیای مجدد محلات و فضاهای محلی تاکید دارد و توجه به عماصر و کیفیت های این فضاها را از مسائل مهم در ایجاد پویایی و سرزندگی شهر می داند. پژوهش حاضر با هدف بررسی شاخص های کیفیت فضاهای شهری با تاکید بر توسعه ی پایدار شهری در منطقه ۱ شیراز انجام شد. روش پژوهش از نوع کاربردی - همبستگی بود. جامعه آماری، کلیه ساکین منطقه ۱ شیراز تشکیل می دادند که از بین جامعه ۳۸۴ نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها، از پرسشنامه محقق بر اساس شاخص های کیفیت فضاهای شهری در جهت توسعه ی پایدار شهری ساخته و با توجه به نگرش ساکنین محله به این مقوله انجام شد. پایایی پرسشنامه ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گرفت. در تحلیل آماری از آزمون کولموگروف اسمیرنوف و ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید. نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که بر طبق فرضیه اول بین عوامل اجتماعی، روحی و روانی در فضاهای شهر با توسعه پایداری شهری ، سطح معناداری ۰۰۱/۰ به دست آمد و لذا رابطه معناداری وجود دارد. بر طبق فرضیه دوم بین عوامل محیطی در فضاهای شهر در فضاهای شهر با توسعه پایداری شهری ، سطح معناداری ۰۰۳/۰ به دست آمد و لذا رابطه معناداری وجود دارد. بر طبق فرضیه سوم بین بین عوامل اقتصادی در فضاهای شهر با توسعه پایداری شهری ، سطح معناداری ۰۰۲/۰ به دست آمد و لذا رابطه معناداری وجود دارد. بر طبق فرضیه چهارم بین تعاملات اجتماعی در فضاهای شهر با توسعه پایداری شهری ، سطح معناداری ۰۰۰۳/۰ به دست آمد و لذا رابطه معناداری وجود دارد. بنابراین فرضیات پژوهش اثبات گردید.

شاخص های کیفیت، فضاهای شهری ، توسعه ی پایدار شهری ، شهر شیراز، منطقه ۱ شیراز