سید محمد مهدی مصطفوی اردبیلی - دانشجوی دکتری حقوق بین الملل عمومی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی ،تهران،ایران
مصطفی تقی زاده انصاری - استادیار گروه حقوق بین الملل، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
سمانه رحمتی فر - گروه حقوق، دانشکده علوم انسانی، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران

حق بهره مندی از پیشرفت های علمی، ازجمله فناوری های نوین، همواره یکی از حقوق اساسی بشر قلمداد شده است. یکی از این فناوری های نوین، فناوری هوش مصنوعی است. هوش مصنوعی نوعی هوش است که در دهه ۱۹۵۰ متولد شد و بخشی جدایی ناپذیر از انقلاب دیجیتال است. پیشرفت هوش مصنوعی و کاربرد آن در بسیاری از شئونات زندگی انسان، به ویژه حوزه حقوق بشر، شیوه زندگی انسان ها را متحول کرده است. در پژوهش پیش رو، تاثیر به کارگیری هوش مصنوعی بر نظام حقوق بشر بین الملل با روش تحقیق تحلیلی توصیفی و استفاده از ابزار کتابخانه ای بررسی شده است. نتایج پژوهش حاضر، حاکی از آن است که به کارگیری هوش مصنوعی در مصادیق گوناگون از حقوق شناخته شده در نسل های چندگانه حقوق بشری (نسل اول، دوم و سوم) تاثیرات مثبت و منفی دارد و قابلیت آن را دارد که به منزله یکی از مصادیق نسل چهارم حقوق بشر (دکترین فناوری) در نظر گرفته شود؛ همچنین به منظور رفع مسائل و تاثیرات منفی احتمالی اقدامات قانونی در سطح ملی و بین المللی با هدف قاعده گذاری و تقویت فرایندهای مشارکتی انجام شده است.

هوش مصنوعی, حقوق بشر, فناوری های نوین, نسل چهارم حقوق بشر