یلدا شاه تیموری - کارشناس ارشد معماری(گرایش مرمت و احیاء بناها و بافت های تاریخی)، دانشکده معماری، پردیس هنرهای زیبا
حامد مظاهریان - استادیار دانشکده معماری، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران

چکیده شهر همچون موجود زنده­ای است که حیات آن با ظهور بناهای جدید تداوم می­یابد. در واقع شهر محصول دوره­های تاریخی متعدد است، دوران معاصر نیز با حضور ساختارهای جدید خود در این روند حضور خواهد داشت و معماری امروز ما میراثی برای آیندگان خواهند گشت. در این­هنگام است که وظیفه طراحان مطرح می­شود و مسئولیتی که در مقابل نسل­های گذشته، حال و آینده بر عهده دارند، نمود می­یابد. مقاله­ی حاضر در پی دست­یافتن به اصول راهنما و رهنمودهایی اجرایی، جهت استفاده طراحان به منظور طراحی ساختارهای جدید در زمینه­های تاریخی است. دستورالعمل­های پیشنهادی ثابت نیستند، اما جامع­اند، به طوری که می­توانند در موقعیت­های متنوعی استفاده شوند و با ویژگی­های خاص شرایط گوناگون و ارزش­های نهفته در هر زمینه­ی تاریخی منطبق گردند. بدین منظور ابتدا جهت دستیابی به رویکردهای جهانی به این موضوع، به بررسی تئوری نظریه­پردازانی پرداخته می­شود که تاثیر بیشتری بر رویکردهای پس از خود داشته­اند و سپس توافق­نامه­های بین­المللی­ای که توانسته­اند اصول پذیرفته­شده­ای را در سطح بین­المللی معرفی نمایند مورد بررسی قرار می­گیرند؛ در­پی آن با اشاره به هر یک از شاخص­های تاثیرگذار در تعریف خصوصیت زمینه­ی تاریخی، دیاگرامی از عواملی که می­بایست در طراحی ساختارهای جدید مورد توجه قرارگیرند ارائه می­گردد.

واژه های کلیدی رهنمود طراحی, ساختار جدید, زمینه ی تاریخی, معماری معاصر, بنای میان افزا, الحاق به بنای تاریخی