زینب حیدری - کارشناسی ارشد تاریخ انقلاب اسلامی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) قزوین
مهدی چاشی پور قلعه قاضی - کارشناسی آموزش زبان عربی، دانشگاه فرهنگیان بندرعباس (شهید بهشتی بندرعباس).
شیما برهانی برسری - کارشناسی ارشد روانشناسی، دانشگاه تهران.
حسین نقشبند - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات عرب، دانشگاه خوارزمی

یکی ازمسائل مهمی که تعلیم و تربیت معاصر با آن روبه روست ، مسئله تربیت اخلاقی است . اهمیت تربیت اخلاقی در نظام های آموزشی و پرورشی، امری بدیهی و غیر قابل انکار است. اصولا اخلاق و تربیت اخلاقی، یکی از ارکان اساسی فرهنگ بشری را تشکیل می دهد. تربیت اخلاقی و بهینه سازی منش های انسانی، از جمله اموری است که پیشینه ای به درازای تاریخ داشته است، لذا تربیت اخلاقی به معنای کاربرد ویژه ی یافته های تعلیم و تربیت، برای تحقق اهدافی است که از حوزه علم اخلاق دریافت شده است و می توان گفت تربیت اخلاقی فرایند زمینه سازی و به کارگیری شیوه هایی جهت شکوفاسازی، تقویت و ایجاد صفات، رفتارها و آداب اخلاقی و از بین بردن صفات، رفتارها و آداب غیر اخلاقی در خود یا دیگری است. پس تربیت اخلاقی دو رکن دارد، یکی شناخت فضایل و رذایل و رفتارهای اخلاقی و غیر اخلاقی و دیگری به کارگیری شیوه هایی جهت تقویت یا تضعیف آن ها، از این رو تربیت اخلاقی حیطه ای است که وام دار دو حوزه اخلاق و تربیت است و از آن جا که در اخلاق بیشترین تاکید بر خودسازی و در تربیت بر دیگرسازی است، تربیت اخلاقی نیز خودسازی و دیگرسازی را باهم شامل می شود.

مدرسه، معلمان، دانش آموزان، تربیت اخلاقی.