سارا پارسایی - کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی، دانشگاه آزاد گرمسار.
شهلا حسنی فرامانی - کارشناسی ارشد مدیریت مالی، دانشگاه آزاد کرمانشاه.
آمنه زینال نژاد - دانش آموخته دانشگاه پیام نور قره ضیاالدین.
عافیه افرا - کارشناسی ارشد فیزیولوژی جانوری، دانشگاه بین المللی قشم

نظام آموزشی موجود در جامعه ی ما نظامی متمرکز است و چندان خلاق پرور نیست؛ هرساله شاهد آموزش دانش آموزانی هستیم که با ورود به مدرسه و تحصیل در آن، تبدیل به بانک های اطلاعاتی فربه ای می شوند که از آن ها خواسته می شود هرچه بیشتر بر محفوظات خود بیافزایند تا بتوانند در آزمون های درسی مبنی بر سنجش میزان محفوظات دانش آموزان، نمرات بالایی کسب کنند. حال آن که آن چه در این زمان مفید خواهد بود، داشتن توانایی فکر کردن و حل مساله است و این توانایی طی فرآیندآموزش چگونگی یادگیری حاصل خواهد شد. آموزش به معنای افزودن بر محفوظات دانش آموز نیست؛ بلکه آموختن شیوه ی یادگیری و تجهیز به مهارت هایی است که در رویارویی با موقعیت ها و مسائل مختلف مورد نیاز است. این گونه آموختن مستلزم وجود شرایط و امکانات خاصی است؛ در واقعنوعی تعلیم و تعلم باید در کنار یکدیگر قرار بگیرند تا آموزگار دانش آموز و دانش آموز آموزگار شود و یادگیری دوسویه رخ دهد. یکی از عواملی که در این شیوه ی آموزشی می تواند موثر واقع شود، تعامل اجتماعی بین اعضای کلاس درس است؛ به نحوی که این تعامل اجتماعی به آموزش و یادگیری منجر شود.

تعلیم و تربیت، مدرسه، کلاس درس، دانش آموزان، یادگیری، مشارکت.