طوبی کاظمی - Atherosclerosis and Coronary Research Center, Birjand University of Medical Sciences, Birjand, Iran.
مهسا قاسمی - Student Research Committee, Birjand University of Medical Sciences, Birjand, Iran.
محسن تقوی شوازی - Atherosclerosis and Coronary Research Center, Birjand University of Medical Sciences, Birjand, Iran.

زمینه و هدف: ترمبوز وریدهای عمقی (Deep vein Thrombosis)، در صورت تاخیر در تشخیص و درمان میتواند منجر به عوارض جدی مانند آمبولی ریه شود. با توجه به اهمیت ارزیابی و توصیف بیماری در هر جامعه، این مطالعه با هدف بررسی اپیدمیولوژیک بیمارانDVT انجام شد. روش تحقیق: این مطالعه توصیفی-تحلیلی، بر روی تمام بیمارانی که با تشخیص DVT در سالهای ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۳ در بیمارستان ولیعصر بیرجند بستری شدند، صورت گرفت. یک دانشجوی پزشکی آموزشدیده؛ با بررسی پرونده، شرح حال انترن، گزارش پرستار و دستورات پزشک معالج، پرسشنامه محقق ساخته را برای هر بیمار تکمیل کرد. سپس با بیماران به صورت تلفنی تماس گرفته شد و در مورد وضعیت بیمار از نظر عوارض بیماری، بستری مجدد و یا فوت سوال و اطلاعات در پرسشنامه ثبت گردید. درنهایت داده ها، کدبندی و در نرم افزار SPSS (ویرایش ۱۸) وارد شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری test-T و X۲ در سطح معنیداری ۰۵/۰>P صورت گرفت.. یافته ها: در مدت مطالعه، ۲۶۳ نفر با تشخیص DVT در بخشهای قلب و داخلی بیمارستان ولیعصر بیرجند بستری شدند. ۲/۵۰درصد آنها مرد بودند. میانگین سنی افراد مورد مطالعه ۴۵/۱۸±۸۴/۵۵ سال بود. در ۱/۹۸درصد افراد، اندام تحتانی درگیر بود. شایع ترین عامل خطر بیحرکتی و کمترین عامل، سابقه خانوادگی DVT بود. بین عوامل خطر DVT و جنس، فقط سیگار معنیدار بود که در مردان شایع تر بود. ۸/۳درصد بیماران در طی ۵سال به علت عوارض DVT فوت کردند. شش درصد عود بیماری و آمبولی ریه در ۴/۳%افراد، مشاهده شد. نتیجه گیری: شایع ترین عامل خطر DVT، بیتحرکی است؛ بنابراین لازم است پیشگیری لازم در افراد پرخطر انجام شود تا احتمال بروز DVT کاهش یابد.

Deep vein thrombosis, Pulmonary emboli, Epidemiology, Lower extremity, ترومبوز ورید عمقی؛ آمبولی ریه؛ اپیدمیولوژی؛ اندام تحتانی