مریم الوندی - Associate Professor, Department of Nuclear Medicine and Molecular Imaging, School of Medicine, Hamadan University of Medical Sciences, Hamadan, Iran
زهرا شقاقی - Assistant Professor, Research Center for Molecular Medicine, Hamadan University of Medical Sciences, Hamadan, Iran
محمدرضا دهبانپور - BSc in Radiology, Faculty of Paramedicine, Hamadan University of Medical Sciences, Hamadan, Iran
صغری فرضی پور - Assistant Professor, Cardiovascular Diseases Research Center, Department of Cardiology, Heshmat Hospital, School of Medicine, Guilan University of Medical Sciences, Rasht, Iran
فرشته طالب پور امیری - Associate Professor, Department of Anatomy, Faculty of Medicine, Mazandaran University of Medical Sciences, Sari, Iran

رادیوتراپی یکی از روش های اصلی در درمان سرطان می باشد، که با چالش های متعددی روبرو است. از مهم ترین آن ها سمیت بافت های طبیعی و مقاومت سلول های توموری در طی درمان می باشد. سمیت بافت سالم و طبیعی، محدودیت در دوز اعمال شده وکنترل ناکافی تومور را به همراه دارد. از سوی دیگر، مقاومت سلول های سرطانی منجر به استفاده از دوزهای بالاتر در طی رادیوتراپی می شود. در نتیجه استفاده از عواملی که بتوانند به طور همزمان سمیت بافت های سالم را کاهش و حساسیت سلول های تومور را افزایش دهند، می تواند راه حلی بالقوه برای افزایش کارایی رادیوتراپی در طی درمان سرطان باشد. بسیاری از مطالعات نشان داده اند که آتورواستاتین، به عنوان یک مهارکننده کوآنزیم A ردوکتاز (HMG-CoA)، از بافت های سالم محافظت می کند و در عین حال سلول های سرطانی را از طریق مکانیسم های مولکولی و مسیرهای سیگنالینگ مختلف به رادیوتراپی حساس می کند. مطالعات متعددی به بررسی این ویژگی های آتورواستاتین در شرایط برون تنی و درون تنی پرداخته اند، که در این مقاله به مرور مطالعات انجام شده در این زمینه پرداخته شد.

atorvastatin, oxidative stress, radiotherapy, radiosensitive, ionizing radiation, radioprotective, آتورواستاتین, استرس اکسیداتیو, رادیوتراپی, حساس کننده پرتویی, پرتوهای یونیزان, محافظت پرتویی