علی حسین زاده - ۱Assistant Professor, Department of Epidemiology, School of Public Health, Shahroud University of Medical Sciences, Shahroud, Iran
محمدرضا بانشی - Professor, Modeling in Health Research Center, Institute for Futures Studies in Health, Kerman University of Medical Sciences, Kerman, Iran
بهناز صدیقی - Associate Professor, Neurology Research Center, Kerman University of Medical Sciences, Kerman, Iran
جمشید کرمانچی - Professor, Ministry of Health and Medical Education (MOHME), Tehran, Iran
علی اکبر حقدوست - Professor, Modeling in Health Research Center, Institute for Futures Studies in Health, Kerman University of Medical Sciences, Kerman, Iran

سابقه و هدف: بیماری پارکینسون یک بیماری مزمن عصب شناختی است. آگاهی از تغییرات جغرافیایی شیوع این بیماری برای برنامه ریزی بهداشتی و تخصیص مناسب منابع ضروری است. هدف مطالعه حاضر تعیین توزیع جغرافیایی شیوع این بیماری در ایران بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی ابتدا شیوع بیماری پارکینسون، در استان­های مختلف، با استفاده از بسامد داروهای تخصصی تجویز شده برای درمان این بیماری در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر برآورد شد. سپس توزیع جغرافیائی شیوع بیماری در ایران تعیین گردید. یافته ها: شیوع بیماری پارکینسون در جمعیت عمومی و جمعیت بالای ۵۰ سال به ترتیب برابر با ۵۰/۴و ۲۶۱/۱ در ۱۰۰۰۰۰ نفر بود. در جمعیت عمومی پایین ترین میزان شیوع بیماری پارکینسون در استان هرمزگا ن (۱۵/۷در ۱۰۰۰۰۰ نفر) و بالاترین میزان شیوع در استان اصفهان (۹۶/۹در ۱۰۰۰۰۰ نفر) بود. در جمعیت بالای ۵۰ سال نیز پایین ترین میزان شیوع بیماری پارکینسون در استان هرمزگان (۱۱۴/۲ در ۱۰۰۰۰۰ نفر) و بالاترین میزان شیوع در استان اصفهان (۴۴۹/۵ در ۱۰۰۰۰۰ نفر ) بود. استنتاج: شیوع بیماری پارکینسون در جمعیت بالای ۵۰ سال ایران نسبت به کشورهای غربی پایین تر است، اما شیوع این بیماری کم و بیش با میزان شیوع گزارش شده بیماری پارکینسون در کشورهای در حال توسعه آسیایی قابل مقایسه می باشد. اگرچه باید توجه داشت که شیوع بیماری پارکینسون در استان های مختلف ایران تغییرات جغرافیایی قابل توجهی دارد.

Parkinson’s disease, geographical variation, prevalence, Iran, بیماری پارکینسون, توزیع جغرافیایی, شیوع, ایران