سعید زاهدی - استادیار گروه آموزشی شیلات، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه فردوسی مشهد
محمدحسین خانجانی - دانشیار گروه علوم و مهندسی شیلات، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه جیرفت، جیرفت، ایران
سودابه صفاییان - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه شیلات، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران

آبزی پروری راه حلی پایدار برای پاسخ به افزایش تقاضای پروتئین جانوری و امنیت غذایی در جهان است و امروزه، جهت توسعه آن، توجه به رویکرد آبزی پروری پایدار (به لحاظ اقتصادی، اجتماعی و محیطزیستی) ضروری است. توسعه سامانه های نوین آبزی پروری طی سال های اخیر گسترش زیادی یافته است و هر کدام از آنها، به نوعی اهداف آبزی پروری پایدار را دنبال می کنند. سامانه های نوین آبزیپروری، با به حداکثر رساندن بهره وری از منابع، کاهش هزینه ها، تولید مناسب از بعد کمی و کیفی و اثرات محیطزیستی اندک، حصول آبزیپروری پایدار را مقدور میسازند. در بین سامانه های معرفی شده تا کنون، سامانه های بازگردشی، قفس، آکواپونیک، بیوفلاک و پرورش تلفیقی جز سامانه های نویدبخش در تولید آبزیان در جهان شناخته می شوند که می توانند در ایران نیز توسعه زیادی بیابند. در مطالعه مروری حاضر، علاوه بر معرفی و بررسی اهمیت این سامانه ها در آبزی پروری پایدار، به فرصت های حاصل از توسعه این سامانه ها در کشور و چالش های فراروی آن پرداخته می شود.

سامانه بازگردشی, قفس, آکواپونیک, بیوفلاک و پرورش تلفیقی