مهتاب مومنی - MSc Student in Environmental Health Engineering, School of Health, International Campus of Iran University of Medical Sciences, Tehran, Iran
مهدی فرزاد کیا - ۲ Research Center for Environmental Health Technology, Iran University of Medical Sciences, Tehran, Iran ۳ Professor, Department of Environmental Health Engineering, School of Health, Iran University of Medical Sciences, Tehran, Iran
علی اسرافیلی - Research Center for Environmental Health Technology, Iran University of Medical Sciences, Tehran, Iran Associate Professor, Department of Environmental Health Engineering, School of Health, Iran University of Medical Sciences, Tehran, Iran
مجید کرمانی - Research Center for Environmental Health Technology, Iran University of Medical Sciences, Tehran, Iran Associate Professor, Department of Environmental Health Engineering, School of Health, Iran University of Medical Sciences, Tehran, Iran

سابقه و هدف: روش های زیادی برای بر طرف کردن آلودگی های نفتی از محیط های آلوده وجود دارد. زیست پالایی را می توان به عنوان یکی از بهترین و عملی ترین روش های رفع آلودگی های نفتی بیان کرد. این مطالعه با هدف تعیین کارایی زیست پالایی خاک های آلوده به گازوئیل به روش تحریک پذیری زیستی در بیوراکتورهای حاوی ورمی کمپوست و لجن فعال، انجام گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه ی تجربی، نمونه خاک مورد آزمایش، از منطقه ای عاری از هر گونه آلودگی نفتی جمع آوری گردید، و ۵ راکتور حاوی یک کیلو گرم خاک، با گازوئیل در غلظت ۱ درصد وزنی آلوده شد. ۲ راکتور با ورمی کمپوست، در دو غلظت ۱۵ و ۲۰ درصد وزنی و ۲ راکتور با لجن فعال، در دو غلظت ۵ و ۱۰ درصد وزنی مخلوط گردید و یک راکتور شاهد جهت کنترل فرایند تهیه شد. pH راکتورهای راه اندازی شده در محدوده ۵/۷ تا ۸ و میزانC:N:P برابر با ۱۰۰:۵:۱ تنظیم گردید. میزان TPH طی ۳ ماه با ۲ مرتبه تکرار در هفت زمان ماند اندازه گیری شد و ارزیابی میزان حذف هیدروکربن های نفتی کل(TPHs )، توسط دستگاه GC-FID صورت گرفت. یافته ها: بیشترین راندمان حذف TPH، در بیوراکتور حاوی ورمی کمپوست با غلظت ۲۰ درصد وزنی، با میانگین ۶۳/۴۰ درصد مشاهده شد. در این راکتور بالاترین درصد حذف به هیدروکربن های سبک تر با میزان ۴۹/۵۰ درصد اختصاص داشته است و در راکتورهای حاوی لجن فعال میانگین درصد حذف TPH، ۳۲ درصد به راکتور حاوی لجن با غلظت ۱۰ درصد وزنی اختصاص داشت. در این راکتور نیز بیش ترین درصد حذف به هیدروکربن های سبک تر با میزان ۸۶/۴۴ درصد مربوط بوده است. استنتاج: با توجه به نتایج این مطالعه جهت زیست پالایی خاک های آلوده به گازوئیل می توان از ورمی کمپوست و لجن فعال استفاده نمود. در این مطالعه عملکرد ورمی کمپوست از جایگاه مناسب تری برخوردار است و با افزایش میزان غلظت اصلاح کننده های زیستی میزان حذف افزایش خواهد داشت.

Bio–remediation, contaminated soil, petroleum hydrocarbons, vermicompost, sewage sludge, زیست-پالایی, خاک آلوده, هیدروکربن های نفتی, ورمی کمپوست, لجن فاضلاب