نفیسه علیمرادی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه آموزشی گفتاردرمانی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران
طلیعه ظریفیان - استادیار، گروه آموزشی گفتاردرمانی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران
عطیه اشتری - دانشجوی دکتری، گروه آموزشی گفتاردرمانی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران
عنایت الله بخشی - دانشیار، گروه آموزشی آمار، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران

سابقه و هدف: کودکان در دوران رشد، از ژست ها جهت برقراری ارتباط استفاده می کنند. ژست دراز کردن دست یکی از انواع آن ها بوده که با نیت ارتباطی استفاده می شود. هدف از این مطالعه بررسی رشد ژست دراز کردن دست و عملکردهای ارتباطی آن در کودکان طبیعی فارسی زبان تهرانی از ۸ تا ۱۲ ماهگی است. مواد و روش ها: در این مطالعه طولی آینده نگر، با روش مشاهده ای - پرسش نامه ای،۹ کودک فارسی زبان تهرانی با رشد طبیعی از ۸ تا ۱۲ ماهگی به شیوه غیراحتمالی هدفمند، نمونه گیری و بررسی شدند. تعاملات مادر-کودک در محل زندگی کودک و با استفاده از موقعیت های بازی نیمه ساختاریافته ضبط و بسامد رفتار هدف تعیین شد. یافته ها: : میانگین سن پیدایش درازکردن دست ۸ ماه و ۱۱ روزگی وسن استفاده ی مداوم از آن ۹ ماه و ۱۱ روزگی می باشد.در بازه ی سنی مورد نظر عملکرد ارتباطی درازکردن دست، تنظیم رفتار می باشد(۰۰۱/۰p<). بسامد استفاده از این رفتار در طی پنج ماه متوالی رو به افزایش است (۰۰۱/۰p<). استنتاج: بر اساس یافته های این مطالعه احتمالا دراز کردن دست جز اولین ژست هایی است که در کودک فارس زبان ایجاد شده و عملکرد اصلی آن تنظیم رفتار شریک ارتباطی است.

gestures, nonverbal communication, child development, mother-child interaction, ژست ها. ارتباط غیرکلامی. رشد کودک. تعامل مادر-کودک.