تاکنون روش­های زیادی جهت برآورد میزان شدت بیابان­زایی در نقاط مختلف دنیا ارائه شده است. در همین راستا به دلیل منطبق نبودن مدل­های ارائه شده توسط کارشناسان در سایر کشورها با شرایط اقلیمی کشورمان در سال ۱۳۷۵ مدل تجربی IRIFR.E.A توسط محققان کشورمان تدوین و ارائه گشته است. در این تحقیق سعی شده تا با استفاده از مدل نام برده شده میزان تخریب اراضی در سطحی برابر با ۴۸۲۱۹ هکتار برآورد و نقشه­ی خطر بیابان­زایی منطقه ترسیم شود، برای این کار ابتدا با بررسی شرایط منطقه بر اساس بازدید­های میدانی، عوامل موثر بر روند تخریب اراضی  شناسایی شده است. این عوامل شامل سازند زمین­شناسی منطقه، شکل اراضی و پستی و بلندی، وضعیت باد و شرایط خاص اقلیمی، خاک و پوشش سطحی، پوشش گیاهی، فرسایش بادی، رطوبت خاک، نهشته­های بادی و عملیات مدیریتی می­باشد. با استفاده از جداول ارزیابی مدل مورد استفاده، میزان تاثیر هر عامل بر روند بیابان شدن منطقه مورد ارزیابی قرار گرفت. در همین راستا نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان می­دهد منطقه­ی مورد مطالعه در طبقه­های بیابان­زایی متوسط، شدید و خیلی شدید قرار گرفته است. همچنین نتایج نشان می­دهند از کل منطقه­ی مورد مطالعه ۴/۵۹ درصد معادل ۲۸۶۴۲ هکتار در طبقه بیابان­زایی شدید، ۶/۴۰ درصد ۱۹۵۷۷ هکتار در طبقه بیابان­زایی خیلی شدید قرار دارد. همچنین بر اساس نتایج به دست آمده مشخص شد از میان عوامل موثر بر فرآیند بیابان­زایی مدیریت کاربری اراضی و اقلیم با کسب بیشترین میزان امتیاز به عنوان مهمترین عوامل موثر بر فرآیند بیابان­زایی شناخته شدند.

: بیابان زایی, فرسایش بادی, مدل IRIFR.E.A, دشت سیستان