کشور ایران با گستره­ی وسیع (۱۵ درجه­ی عرض جغرافیایی) از منظر برخورداری از سواحل طولانی در شمال و جنوب و اقلیم متنوع، دارای مزیت نسبی فراوانی است که بهره­گیری از آنها در گذران اوقات فراغت به طور اعم و گردشگری به طور اخص نیازمند برنامه­ریزی است. در این پژوهش سواحل جنوبی کشور از لحاظ زیست­اقلیمی با  روش­های سنتی(ترجونگ و اولگی) و روش­های نوین (شاخص تعادل دمایی، گرما و رطوبت، درجه­ی شرجی، درجه­ی خستگی انسان، درجه­ی سختی و مدل تعادل دمایی) در ۷ ایستگاه هواشناسی (چابهار، جاسک، بندرعباس، کیش، بوشهر، ماهشهر و آبادان)  مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که سواحل جنوبی در ماه ژانویه و فوریه از بیشترین فراوانی مطلوبیت آسایش اقلیمی برخوردار است، در نتیجه­ی اعمال اقداماتی مانند: مطالعه­ی همه­جانبه و ساماندهی بهینه­ی تعطیلات سالیانه کشور و ایجاد تعطیلات زمستانه ضروری به نظر می­رسد. همچنین با توجه به تنوع و تفاوت اقلیمی (گردشگری زمستانه در جنوب و تابستانه در شمال) می­توان از ظرفیت­های سواحل شمال و جنوب­کشور به ویژه در مناطق محروم جنوب بهره گرفت به نحوی که این امر بتواند به توسعه­ی این مناطق منجر گردد.

ایران, سواحل جنوبی, برنامه ریزی, اقلیم, ترجونگ, درجه شرجی, تعادل دمایی, گردشگری