مهدی ناصری - استادیار دانشگاه قم
اصغر جلالوند - کارشناس ارشد در رشته زبان و ادبیات عربی

محمود تیمور(۱۸۹۴- ۱۹۷۳م) یکی از داستان­نویسان بزرگ معاصر عرب است که با آفرینش نوشته­هایی پربار، کمک شایانی به ادب تازی نموده است. این نویسنده را «پدر داستان­نویسی معاصر عرب» گفته­اند. یکی از ره­توشه­های ادبی او، «شمس و لیل» نام دارد که سفرنامه­ای واقعی و آمیخته به خیال شگرف نویسنده است. نگارندگان در این جستار بر آن بوده­اند که به نقد این رمان پرداخته و در این میان، آراء، افکار و سبک و اسلوب نویسنده را مورد بررسی قرار دهند. سیر مقاله به گونه­ای است که با روش توصیفی- تحلیلی ابتدا با بیان مقدماتی درباره نویسنده و بر پایه ساختار و درون­مایه به نقد و بررسی این کتاب پرداخته و در پایان به این نتیجه دست می­یابد که «شمس و لیل» چون آیینه­ای تیمور را شناسانده؛ به گونه­ای که با بررسی مکان و زمان، شخصیت­های دوگانه داستان، ترکیبات هماهنگ و موسیقی شگفت­انگیز، همچنین نگرش به درون­مایه­هایی از جمله عشق و دلبستگی بسیارش به میهن (مکتب رومانسی) و رخداد­های راستین و واقعی داستان (مکتب رئالیسم)، سبک و اسلوب این نویسنده را در آفرینش این رمان به رخساره تصویر می­کشاند.

محمود تیمور, شمس و لیل, ساختار و درون مایه, سبک و اسلوب