محمدرضا عزیزی - استادیار دانشگاه بیرجند

کنایه، ساختی انعطاف پذیر در زبان فارسی و عربی است تا گوینده، دل مشغولی گوناگون خود را به یاری آن در پرده بازگو کند و شنونده نیز با توجه به زمینه فرهنگی که در زیر لایه ظاهری و لفظی کنایه ها قرار گرفته است، در برداشت معنای دلخواه خویش مردد و دو دل شود. این شگرد ادبی و هنری با انگیزه هایی همچون: شرم و آزرم، ترس از بازگفت بی پرده اندیشه ها، فرار از بازخواست، آشنایی زدایی و جلب توجه مخاطب... معنای صریح را به وجهی غیر مستقیم به نمایش می گذارد و کارکردهای گوناگون زبانی، اجتماعی، تاریخی، قومی، ملی و تاثیر و گیرایی سخن را به دنبال دارد. همچنان که در حوزه های فردی، اخلاقی، حقوقی و تاریخی نیز پاره ای از چالش ها را در روند استنباط مخاطب باعث می شود.

تصویرهای هنری, کارکردهای زبانی, کنایه های فارسی و عربی, معایب