مولود فخری
مرجان احمدشیروانی
رضاعلی محمدپور تهمتن

سابقه و هدف: پراکلامپسی یک سندرم اختصاصی دوران باردای است که مطالعات مختلفی برای دست یابی به نشانگرهای آن جهت شناخت زودرس بیماری انجام شده است. گزارش های مختلف درباره مفید بودن ارزیابی سطح اسیداوریک در تشخیص پراکلامپسی و پی آمدهای آن، مطالعات بیش تری را در این زمینه می طلبد. هدف از این تحقیق مقایسه سطح سرمی اسید اوریک و پی آمدهای مادری، جنینی آن در زنان پراکلامپتیک و زنان حامله سالم و تعیین حساسیت آن به عنوان نشانگر پراکلامپسی و شدت آن می باشد.مواد و روشها: در این تحقیق که به صورت مورد - شاهدی انجام شد، ۳۰۴ زن حامله بستری در زایشگاه بیمارستان حضرت فاطمه (س) شهر ساری (۸۳-۱۳۸۰) مورد بررسی قرار گرفتند. از این تعداد، ۱۵۱ نفر که مبتلا به پراکلامپسی بودند به عنوان گروه مورد و ۱۵۳ خانم حامله سالم به عنوان شاهد در نظر گرفته شدند. پس از جمع آوری و ثبت داده ها جهت تجزیه و تحلیل از نرم افزار SPSS و آزمون کای دو، ANOVA و ضریب همبستگی پیرسیون و تعیین حساسیت و ویژگی استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد تعداد بارداری مادر و برخی از پی آمدهای مادری و جنینی در سه گروه (طبیعی، پراکلامپسی شدید و خفیف) اختلاف معنی داری داشت. میانگین غلظت اسیداوریک در سه گروه اختلاف معناداری را نشان داد، و بین گروه پراکلامپسی شدید با گروه طبیعی، بیش ترین اختلاف موجود بود. ۳۴.۲ درصد افراد تحت مطالعه در گروه هیپراورسمیک قرارداشتند (اسید اوریک بیش تر و مساوی ۵.۵ میلی گرم در دسی لیتر) که از این تعداد ۷۱.۲ درصد در گروه پراکلامپسی و ۲۸.۸ درصد در گروه طبیعی بودند و اختلاف معنی دار بود. با مقایسه مقادیر مختلف اسید اوریک برای تعیین پراکلامپسی و شدت آن، نقطه برش ۵.۵ میلی گرم در دسی لیتر با حساسیت ۵۲ درصد و ویژگی ۸۰ درصد مناسب تشخیص داده شد. با این معیار نسبت خطر پراکلامپسی شدید ۱.۹۳ بود.استنتاج: نتایج تحقیق نشان داد که حساسیت اسیداوریک در تشخیص پراکلامپسی در حد متوسط می باشد و همچنین می توان از اندازه گیری اسیداوریک در تشخیص شدت پراکلامپسی پی آمدهای مادری و به ویژه جنینی (نوزاد کم وزن، نارس، کاهش یا توقف رشد داخل رحمی جنین و آپگار پایین) استفاده نمود.

Preeclampsia, uric acid, hyperuricemia, پراکلامپسی، اسیداوریک، هیپراورسمی