آرش کاکولاریمی - گروه مرتعداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی
رضا تمرتاش - گروه مرتعداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری
محمدرضا طاطیان - گروه مرتعداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری

محدودیت منابع آب شیرین، ضرورت استفاده کامل یا تلفیقی از آب های نامتعارف را ایجاب می نماید. یکی از این منابع، آب-های شور در دسترس می باشد. هدف این تحقیق، بررسی روش تلفیق آب دریای خزر با آب شیرین بر عملکرد گونه های Medicago sativa و Sanguisorba minor می باشد. لذا آزمایشی باطرح اسپیلیت پلات و بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار و پنج تیمار آب شیرین و نسبت های ۱۰، ۲۰، ۳۰ و ۵۰ درصد آب دریای خزر با کشت در مزرعه در سال ۱۳۹۹ انجام شد. شاخص های جوانه زنی، وزن تر و خشک اندام های هوایی و ریشه، تولید، درصد رطوبت نسبی،سدیم، پتاسیم، نیتروژن و پروتئین مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از تجزیه واریانس و نرم افزار MINITAB نسخه ۱۸ و مقایسه میانگین ها در نرم افزار اکسل و آزمون LSD مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد یونجه تا شوری ۲۰ درصد، جوانه زنی کامل و پوتریوم تا شوری ۲۰ درصد، ۳۷.۵ درصد جوانه زد. در یونجه مقدار تولید در واحد سطح در تیمار ۱۰ درصد و در پوتریوم در تیمار شاهد بیشترین مقدار را داشت و پس از آن کاهش یافت. میزان درصد رطوبت نسبی، پتاسیم، نیتروژن و پروتئین در هر دو گونه با افزایش شوری، کاهش و درصد سدیم افزایش یافت. در مجموع یونجه در همه مراحل جوانه زنی و رشد، عملکرد مناسب تری از لحاظ تولید در واحد سطح و مقاومت به شوری نسبت به پوتریوم داشت و توانایی خوبی برای رشد در شرایط تنش شوری تا ۲۰ درصد دارد و به عنوان یک گونه مقاوم به شوری توصیه می شود.

آب دریای خزر, جوانه زنی, شوری, عملکرد, گونه مرتعی