در میان جوامع حدیثی شیعه، بحار الانوار به دلیل جامعیت بیشتر موضوعات، منابع و احادیث آن و حضور علمی مولفش، علامه محمد باقر مجلسی، اهمیت بیشتری یافته است. مطالعه بحار الانوار و توضیحات علامه مجلسی بیان گر رفتار گزینشی وی  در مواجهه با مصادر و احادیث است. وی به پیروی از دانشوران حدیث محور پیش  از خود، در اعتبار سنجی احادیث به قراین متنی بیش از قراین سندی ارج  می نهاده است.این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی بر مجلد هفتم بحار الانوار، احادیث ناظر بر امامت، نشان می دهد که علامه مجلسی علاوه بر متن محوری، در انتخاب احادیث، بیشتر از منابع اصیل و متقدم شیعه و دارای احادیث مسند، بهره می برده است. روش وی در بیشتر موارد، استفاده مجموعه ای از احادیث یک باب از منبع خاص به منظور تکمیل خانواده حدیث در یک موضوع بوده است، ولی دلیل ترجیح یک مصدر بر منبع دیگر در برخی موارد مشخص نیست.

کلیدواژه ها: علامه مجلسی, بحار الانوار, متن حدیث, اعتبار حدیث, روش شناسی