ناصر حضی نیا - دانشجوی دکتری تخصصی روابط بین الملل، تهران، دانشگاه عالی دفاع ملی

نظریه های روابط بین الملل عمدتا معلول تاثیرات تحولات بین المللی بر پارادایم ها و نظریه های موجود بوده اند. به عبارتدیگر هنگامی که پارادایم ها از قدرت تحلیلی و تبیینی کافی برای توضیح وضعیت کنونی و علل بروز رخدادها وپیش بینی حوادث و فرایندهای احتمالی آینده برخوردار نباشند، نظریه های رقیب متولد می شوند. در این میان، نظریه واقعگرایی یکی از پارادیم های غالب روابط بین الملل بوده که تاکنون به طور گسترده برای تحلیل رویدادهای جاری روابط بین الملل مورد استفاده قرار گرفته است. این نظریه توسط هانس جی. مورگنتا با «کتاب سیاست میان ملت ها»بطور علمی ظهور نمود که توانست تعریفی متفاوت از جهان اجتماعی در ابعاد هستی شناسی و انسان شناسی در سیاست وروابط بین الملل ارائه داده و به رغم انتقاداتی که از منظرهای گوناگون بر آن شده است، کماکان توانسته طی سه نسل باپوشش ضعف های نظری و فرانظری سلطه خود را حفظ نماید. این مقاله در پی پاسخ به این پرسش است که کدام یکاز سه نسل نظریه واقع گرایی از توان تبیینی دقیق تری در خصوص نظام بین الملل برخوردار است؟ پژوهش پیش رو براین فرضیه استوار است که نظریه واقع گرایی نوکلاسیک به عنوان نسل سوم پارادایم واقع گرایی به نسبت دو نسل اولو دوم دارای توان تبیینی دقیق تری است. در این پژوهش شیوه گردآوری داده ها و اطلاعات کتابخانه ای و اینترنتی بودهو روش تحقیق مبتنی بر روش توصیفی- تحلیلی می باشد .

واقع گرایی، واقع گرایی کلاسیک، نوواقع گرایی، واقع گرایی نوکلاسیک.