علی خیاط - دانشجوی دکتری علوم قرآنی و حدیث دانشگاه علوم اسلامی رضوی
محمد علی مهدوی راد - دانشیار دانشگاه تهران(پردیس قم)

نیایشهای معصومان فصلی فربه از فرهنگ زندگی ایشان است. از آنجا که پیوند اهل­بیت ۷ با قرآن جاودانه است، بی گمان، قرآن - بیش از هر منبعی- خاستگاه اندیشهها و رفتارشان در هر بخش از سیره گفتاری و رفتاری، از جمله «دعا» است. دعا، میراثی گرانسنگ و ذخیره ای ارجمند از آموزهای بنیادین دینی است، که با بهره گیری از قرآن فراز آمده است و آینه وار، اندیشههای قرآنی آنان را بازتاب می دهد و با زبانی خاص که در آن مخاطب خداست، بسیاری از معارف قرآن را باز می­گوید. اثبات این مدعا، نیازمند کاویدن گونههای این تجلی وانگیزهای این وام گیری است. مقاله پیش روی با مقدماتی چند، گونه ای از این تجلیات را در حد وسع بر می­رسد تا خواننده محترم را با انگیزهها و برکات این وام گیری تا حدودی آشنا سازد.

اقتباس, ادعیه ماثور, قرآن در ادعیه, صنایع ادبی