مدل هزینه نهایی انرژی الکتریکی در منطقه خور و بیابانک

تأمین انرژی الکتریکی مورد نیاز خانوارها، چاههای آب کشاورزی و معادن صنعتی در مناطق دور افتاده که گسترش شبکه انتقال و توزیع نیرو به آن مستلزم صرف هزینه‎های هنگفت می‎باشد از مسائل عمده در صنعت برق کشورهای در حال توسعه به ویژه ایران است. در حال حاضر تأمین انرژی الکتریکی در مناطق دور افتاده کشور از جمله ”خور و بیابانک“ توسط نیروگاههای دیزلی صورت می‎پذیرد که بدیهی است دارای هزینه‎های عملیاتی قابل توجهی بوده است و علاوه بر اینکه قیمت تمام شده انرژی الکتریکی را گران می‎سازد آلودگی صوتی و مشکلات زیست محیطی از پیامدهای آن است. براساس پیش‎بینی‎های انجام شده بار الکتریکی منطقه طی سالهای آینده MW 10 برآورد گردیده است که این مسئله ضرورت سرمایه‎گذاریهای جدید برای افزایش ظرفیت تولید را امری اجتناب ناپذیر می‎سازد. در سال 1376 امکان تأمین انرژی الکتریکی از طریق احداث خطوط انتقال kV 63 نائین ـ چوپانان پیشنهاد گردید که براساس برنامه زمان‎بندی در شرف اجراست. از سوی دیگر نظر به اینکه منطقه خور و بیابانک دارای پتانسیل بالای انرژی خورشیدی [d2MJ/m 47/1±9/19] است، امکان مناسبی برای بهره‎برداری از نیروگاه خورشیدی وجود دارد. هدف این مقاله طراحی یک مدل اقتصادی براساس Screening Curve Analysis می‎باشد که در آن عرضه برق برحسب سه مقطع زمانی بار پایه، بار میانی و بار پیک صورت می‎پذیرد. براساس مدل پیشنهادی نیروگاه خورشیدی در بار پایه، پست kV 63 در بار میانی و نیروگاه دیزلی در بار پیک مورد بهره‎برداری قرار می‎گیرد. در این مقاله گزینه‎های مختلف نیروگاه خورشیدی مورد ارزیابی قرار گرفته، هزینه نهایی انرژی الکتریکی در حالات گوناگون محاسبه و نهایتاً گزینه برتر فنی ـ اقتصادی انتخاب می‎شود.

Keywords:

هزینه نهایی بلندمدت , نیروگاه گرمایی خورشیدی , پانلهای فتوولتائیک , خور و بیابانک