ادبیات اقلیمی به عنوان شاخه ای از ادبیات که به بیان شاخصه های جغرافیای طبیعی و انسانی منطقه خاصی می پردازد، هم در ادبیات فارسی و هم در ادبیات عربی از جایگاه ویژه ای برخوردار است. دولت آبادی در حوزه مکتب خراسان و مارون عبود نیز در لبنان آثاری دارند که در حوزه ادبیات اقلیمی قابل بررسی است. در ابتدا به ارائه تعریفی اجمالی از ادبیات اقلیمی، پیشینه و جایگاه آن در دو ادب فارسی و عربی پرداختیم. سپس با تکیه بر مبانی مکتب تطبیقی آمریکایی و روش توصیفی - تحلیلی، شاخصه های ادبیات اقلیمی در رمان جای خای سلوچ دولت آبادی و «داستان های کوتاه» مارون عبود را مورد بررسی قرار دادیم و به دنبال یافتن پاسخی برای این پرسش برآمدیم: چه علل و اهدافی موجب پایبندی دو نویسنده در کاربست مبانی ادبیات اقلیمی در آثارشان شده است؟ وجوه اشتراک و اختلاف دو نویسنده در به کارگیری ادبیات اقلیمی چیست؟       درنهایت به این نتیجه رسیدیم که دو نویسنده ،علی رغم نداشتن هیچ گونه ارتباطی به دلیل فاصله زمانی و مکانی، اما به دلیل همزیستی شان با مردم منطقه خاص و تاثیرپذیری از محیط، تصویری تقریبا جامع و کامل از جغرافیای طبیعی و انسانی منطقه به خوانندگان ارائه داده اند؛ هدف ایشان، نقد فئودالیسم سیاسی و اقتصادی حاکم بر جامعه، دفاع از حقوق مردم زحمت کش و رنج دیده و بازگشت به فرهنگ های اصیل و بومی هست که در تلاقی با فرهنگ ها و دنیای جدید دست­خوش تغییر و تحول شده است. .

واژگان کلیدی: ادبیات اقلیمی, محمود دولت آبادی, جای خالی سلوچ, مارون عبود, داستان کوتاه