داستان لیلی و مجنون، روایتی نا مکرر از کهن داستان «عشق» است که گذر روزگاران، غبار کهنگی بر رخساره­اش ننشانده است. این داستان هرچند ریشه در تاریخ کهن قوم عرب، در سده نخست هجری دارد؛ اما تنها در یک اثر ادبی، با عنوان نمایشنامه لیلی و مجنون، اثر احمد شوقی، آن هم در دوران معاصر، بازتاب می­یابد. ولی به محض ورود به ایران در سده چهارم، در سروده­های شاعران نامی بازتاب یافته و در سده ششم، نظامی گنجوی منظومه­ای به نام لیلی و مجنون می­سراید که ۶۶ منظومه شعری به پیروی از آن سروده می­شود و پس از پهنه ادبیات، در بسیاری از هنرهای زیبای ایرانی از قبیل نگارگری، خوشنویسی، تئاتر (نمایش)، سینما، موسیقی، فرش­بافی و... نیز رسوخی چشمگیر می­کند. در ادبیات ترکی نیز بیش از ۳۰ منظومه به تقلید از لیلی و مجنون نظامی سروده شده که تئاتر (نمایش و اپرا)، موسیقی و سینمای آذربایجان را هم باید به آن اضافه کنیم. در هندوستان، این داستان، بیشتر از ادبیات، در صنعت فیلم سازی سینمای هندوستان بازتاب داشته است که از همین رهگذر، کشورهایی چون ایران، تاجیکستان، آذربایجان و مالزی، درصدد ساختن فیلم هایی با عنوان «لیلی و مجنون» برآمدند. این داستان با ورود به دیگر کشورها، آراسته به آداب ورسوم آن­ها گردیده و هم رنگ مردمان همان محیط گشته است؛ گویی اینکه «لیلی» و «مجنون»، مردمانی از همان سرزمین هستند.

واژگان کلیدی: لیلی, مجنون, ادبیات داستانی, ادبیات تطبیقی, هنرهای زیبا