سید احمد حسینی کازرونی - استاد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد- بوشهر- ایران
محمد رضا کمالی بانیانی - مربی زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی- واحد ایذه- ایران

انقلاب سال ۵۷ بزرگ­ترین حادثه بعد از انقلاب مشروطه در تاریخ ایران به شمار می­رود. هر انقلابی در بطن خود علاوه بر مسایل و موضوعات گوناگونی که با خود همراه دارد، به یک تجربه ادبی جدید نیز منجر می­شود. هر چند عده­ای معتقدند شعر پس از انقلاب به سوی نوعی دگردیسی (نه نوآوری) حرکت کرده است اما قالب­های سنتی در هم نشینی با قالب های نوین شعر ایران از لحاظ آرمان، عواطف و رویکرد به دگرآفرینی­های ساختار صور خیال، قالب و ... توانسته است روندی پیشرو داشته باشد. یکی از مهم­ترین تحولاتی که در شعر دوره انقلاب اسلامی علاوه بر موارد فوق به وقوع پیوسته است، بی­شک دگردیسی در زبان شعراست. از آن جا که محور اغلب تفکرات شعراء در اطراف قطبی جدید از عناصر تعلیمی، اخلاقی، ارزش­ها و آیین­های نو پرسه می­زند، لذا فرهنگ و آداب برخاسته از چنین خواهش­هایی به شکل­های گوناگون در زبان شعر انقلاب تبلور یافته و آن را دچار تحول و دگرگونی کرده است.

شعر انقلاب, عناصر تعلیمی, تحول ادبی, دگردیسی زبان